Μ έπιασε στην κυριολεξία μαύρη κατάθλιψη όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό που είχαμε συμφωνήσει και «ορκιστεί» να κρατήσουμε για τον εαυτό μας ώστε να μη διαρρεύσει στα «παράθυρα» των τηλεοράσεων και γίνει ανάγνωσμα στις εφημερίδες. Δεν έχει σημασία ποιοι και πόσοι βουλευτές είμασταν που συζητούσαμε με αγωνία και ενδιαφέρον για κάποιο σημαντικό θέμα της νομοθετικής μας εργασίας. Δεν έχει σημασία ποιος πρότεινε τι ακριβώς, ποιος ήταν πιο επιθετικός και ποιος  ο πιο διαλλακτικός. Δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες των επιχειρημάτων, η φρασεολογία, ο τρόπος εκφοράς του λόγου. Ένα μόνο έχει σημασία: Το ότι δεσμευτήκαμε ΟΛΟΙ μας να μην πούμε κουβέντα για τις συζητήσεις και τις προτάσεις, να δώσουμε την πλήρη εμπιστοσύνη μας στον «χειριστή» της κατάστασης, να τον στηρίξουμε και να μην κάνουμε «δεύτερες κουβέντες». Αντρίκια εξήγηση. Ντόμπρα.
Διαφωνούμε σε αρκετά απ΄ αυτά που λες και σου ζητάμε να μας τα εξηγήσεις, να μας τα δικαιολογήσεις, να μας τα τοποθετήσεις πολιτικά. Έχουμε αντιρρήσεις σε παραγράφους, άρθρα και διατάξεις για το νομοσχέδιο που φέρνουμε στην Ολομέλεια για ψήφιση και είμαστε δυσαρεστημένοι γιατί δεν μας δώσατε την ευκαιρία να καταθέσουμε σε διάλογο τις απόψεις μας. Δεν θέλουμε να γίνεται αυτό. Δεν θέλουμε να ξαναγίνει. Θέλουμε να έχουμε γνώμη., να τη λέμε. Να ακούγεται. Και γι αυτό, σε καλούμε και σου τα εξηγούμε.
Όταν όμως ο «χειριστής» έρχεται, κάθεται δίπλα σου, σε ακούει χωρίς να διαμαρτύρεται, σε προσέχει, σου αναλύει τις σκέψεις του νομοθέτη, σου επιχειρηματολογεί και σε πείθει – ή τουλάχιστον ΕΣΥ λες ότι σε έπεισε- και σου ζητεί να τον στηρίξεις χωρίς να δώσεις συνέχεια στο θέμα , ούτε να αποκαλύψεις τις λεπτομέρειες της συνάντησης κι εσύ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ, πάει…τέλειωσε. Συμφώνησες. Δεν βγαίνεις από την αίθουσα κι αντί να πας στο Κοινοβούλιο, πας στη γωνία και παίρνεις στο κινητό την εφημερίδα που θέλεις να κολακέψεις και της λες όλο το «στόρυ».
Αυτό έγινε τις πρώτες μέρες του Φεβρουαρίου. Και ενώ όλοι όσοι πήραμε μέρος στην «κλειστή σύσκεψη» συμφωνήσαμε και ορκιστήκαμε να μην διαρρεύσει τίποτε στον – γενικά εχθρικό - Τύπο και τα άλλα ΜΜΕ, κάποιος ( ή κάποιοι) πήγαν και τα «ξέρασαν» όλα , γλύφοντας εκεί που φτύνουν και χαιδεύοντας αυτούς που θέλουν να τους καταστρέψουν. Προφανώς, για ίδιον όφελος.
Είναι να μην αισθάνομαι αηδία και ντροπή και μαύρη κατάθλιψη.
Έγραφα την επόμενη μέρα στην εφημερίδα μου :
Δεσμευτήκαμε να μην διαρρεύσουμε σε καμία εφημερίδα, ραδιόφωνο ή τηλεόραση την οποιαδήποτε πληροφορία γιατί ξέραμε όλοι πολύ καλά ότι όλοι, μας «περιμένουν στη γωνία». Και ότι οι ανησυχίες , τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί μιας μεγάλης ομάδας σκεπτόμενων ανθρώπων δεν θα έπρεπε να δοθούν βορά και τροφή σε όποιους ήθελαν να τα διαστρέψουν. Γιατί αυτοί που θέλουν να κάνουν κακό στη Νέα Δημοκρατία, παίρνοντας «αμπάριζα» απ΄όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ, πού να καταλάβουν τι σημαίνει καθαρή διαδικασία, δημοκρατικός διάλογος και ανοιχτές πόρτες; Θεωρούν ότι κάθε φορά που κάποιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας σκέφτεται και προβληματίζει, αυτόματα γίνεται υπονομευτής.
Το θέμα «βγήκε». Διεστραμμένο, διαστρεβλωμένο, ψεύτικο και «ύποπτο» στη δημοσιότητα. Βρέθηκε Κερκόπορτα. Βρέθηκαν «εφιάλτες». Λυπάμαι για λογαριασμό τους. Και για λογαριασμό των «εισδοχέων» των πληροφοριών. Οι οποίοι για να πάρουν αντικυβερνητικό θέμα, δεν δίστασαν να διαστρεβλώσουν μια υπέρτατη έκφραση δημοκρατίας και καθαρότητας. Εγώ ήμουν παρών. Είχα θέση και άποψη. Και την είπα. Ορκίστηκα να μη μιλήσω. Και τήρησα τον όρκο μου. Ποιοι ΔΕΝ τον τήρησαν άραγε;»
Είμαι ακόμα πολύ καινούργιος, πολύ «νέος» σ αυτό το παιχνίδι της πολιτικής. Δεν είμαι όμως χτεσινός στο παιχνίδι της ζωής. Όταν πήγαιναν όλοι αυτοί, εγώ γύριζα. Και το επαγγελματικό πεζοδρόμιο που έχω περάσει εγώ, ελάχιστοι εκεί μέσα το έχουν περάσει. Στο παιχνίδι της πολιτικής ,μπήκα συνειδητά. Μόνο που δεν έχω καμία διάθεση, κάποιοι «εξυπνάκηδες» να με βάλουν με το έτσι θέλω στην χειρότερη μορφή της: Την παραπολιτική.