Διάβασα πριν από λίγες μέρες ένα αρκετά «κακούλικο» κομμάτι για την «Χρυσή Ομάδα της Γιάννας» που «άλλος για Κίνα τράβηξε κι άλλος στην ανεργία». Δημοσιεύτηκε σ ένα ένθετο περιοδικό Κυριακάτικης εφημερίδας που δεν ...συμπαθεί και πολύ τη Νέα Δημοκρατία αλλά και δεν τσιγκουνεύεται τα
επικριτικά σχόλια για το ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου. Το ρεπορτάζ είναι οπωσδήποτε καλογραμμένο και προσεγμένο στη λεπτομέρειά του, φαντάζομαι δε ότι οι πληροφορίες του – τουλάχιστον για αρκετά από
τα άτομα της «Χρυσής Ομάδας» των οποίων εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω την μεταολυμπιακή πορεία και εξέλιξη - είναι και ελεγμένες. Ανεξάρτητα από τη θέση της εφημερίδας για τα άτομα της «Χρυσής Ομάδας » και την έξυπνα και καθόλου κραυγαλέα προβαλλόμενη αντι- Καραμανλική διάθεση – άσχετο βέβαια είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι από τα μέλη της ομάδας μόνο... νεοδημοκράτες δεν ήταν- το κείμενο μού δημιούργησε διάφορες σκέψεις.
Κυρίως γύρω από το γιατί τα περισσότερα από αυτά τα άτομα, δεν ήταν – απ΄ όσο γνωρίζω- ποτέ ιδιαίτερα «δημοφιλή» εντός και εκτός των κόλπων του Αθήνα 2004, ούτε ιδιαίτερα συμπαθή . Δεν ήταν δημοφιλή και συμπαθή ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στην πλειοψηφία των συνεργατών τους – παρά την αποδεδειγμένη συμβολή αρκετών απ΄ αυτούς στην επιτυχία της διοργάνωσης- κι αυτό δεν χρειαζόταν πολύ για να το καταλάβει κανείς. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες, ακόμα κι αυτοί οι ίδιοι φαίνεται
ότι το ήξεραν Και γι αυτό – προφανώς- έμειναν κλεισμένοι στο «καβούκι» τους, στον «κόσμο» τους , τριγυρισμένοι από πολύ λίγους έμπιστους συνεργάτες , αριστοκρατικά...απόμακροι, μυστικοπαθείς, κατά περιπτώσεις αλαζονικά φερόμενοι, ενίοτε απότομοι και υπερόπτες.Φοβισμένοι πιθανώς για την «καρέκλα» τους ; Πιεσμένοι από το βάρος των ευθυνών τους ; Περιμένοντας ίσως τη δικαίωση μετά την επιτυχία; Η
δικαίωση πάντως, δεν ήρθε. Αφανείς ήταν, αφανείς έμειναν, ανεξάρτητα αν αρκετοί απ΄ αυτούς
συνέβαλαν στην επιτυχία του εγχειρήματος. Δεν είμαι «περαστικός» στην Υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Ήμουν δυο χρόνια μέλος της Επιτελικής Ομάδας για την χαμένη Υποψηφιότητα του 1996.
Εργάστηκα για το Φάκελο Υποψηφιότητας και την Παρουσίασή του στη Δ.Ο.Ε. για το 2004.
Ύστερα από μη αναμενόμενη τότε εισβολή «ημετέρων» ανευθυνο- υπεύθυνων , βρέθηκα εκτός μέχρι το 2002 όταν και με επανέφερε, με απόφασή της η Γιάννα Αγγελοπούλου. Αλλά τα περισσότερα από τα άτομα αυτής της περίφημης «Χρυσής Ομάδας» δεν τα γνώρισα. Είτε πριν, είτε μετά. Τους κυρίους Παπαπετρόπουλο, Ζαχαράτο, Νειάδα, Σπανουδάκη, Τζιρά, Μπέη, Σαφιολέα, Ζαχαρόπουλο, Λαμπρίδη,
Κωνσταντινίδη, Παπαγεωργίου τους ξέρω από τις εφημερίδες. Τον κ. Μπόλο τον είδα μία φορά, το 2001. Τον κ. Έξαρχο, επίσης μία φορά. Τον κύριο Πυργιώτη δυο φορές, σε ...κοκταίηλ. Τον κ. Τέλογλου , μόνο πριν από το 2001.
Πως βρέθηκαν άραγε όλοι τους ΕΝΤΟΣ 2004 ; Ποιοί άξιζαν; Ποιοί δούλεψαν; Ποιοί τους βοήθησαν; Γιατί έμειναν – οι περισσότεροι- τόσο «άγνωστοι», τόσο απόμακροι και – κατά περιπτώσεις- τόσο «αριστοκράτες» μέχρι σημείου να κατηγορηθούν ως αλαζόνες και υπερόπτες ώστε σήμερα – πλην 2-3
περιπτώσεων- να μη γνωρίζει κανείς τι κάνουν και που βρίσκονται;Είναι δυνατόν η «Χρυσή Ομάδα της Γιάννας» που πέτυχε τον άθλο του 2004, να βρίσκεται σήμερα – κατά τον τίτλο της εφημερίδας-«άλλος στην Κίνα κι άλλος στην ανεργία»; Τι συνέβαινε, που δεν μάθαμε ποτέ;Κι αν στην ταπεινότητά μου, οι περισσότεροι δεν είπαν ποτέ ούτε μία καλημέρα, σε πόσους άλλους, πιθανώς σημαντικότερους εμού,- δεν είπαν καλημέρα ,ούτε χρησιμοποίησαν ΠΟΤΕ τις υπηρεσίες τους;Τι πήγαινε «στραβά» στην «Ομάδα» ;
|
