Δυο δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της κυβέρνησης που έγιναν τις τελευταίες μέρες δημιουργούν πολλές και ενδιαφέρουσες σκέψεις και η ανάλυσή τους προσφέρεται για αρκετή «κουβέντα». Εκτός τηλεοπτικών παραθύρων βέβαια γιατί τι το ενδιαφέρον μπορεί πια να συζητηθεί εντός αυτών, με την αναγκαστική πλέον συμμετοχή των γνωστών και μη εξαιρετέων 6-7 «μονίμων» καλεσμένων/ μαιντανών και την συντριπτική πλειοψηφία των αντικυβερνητικών δημοσιογράφων;

Πρώτη δήλωση :  Ο Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κ. Θ. Ρουσόπουλος, απαντώντας στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, δήλωσε: «Ο κ. Παπανδρέου υπόσχεται ότι θα καταργήσει τις μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης. Για να μπορέσει βεβαίως να υλοποιήσει τη «δέσμευσή» του -αν πράγματι την εννοεί ως τέτοια και όχι ως ένα ακόμη πυροτέχνημα- ο κ. Παπανδρέου οφείλει πρώτα να πείσει τους πολίτες ότι οι προτάσεις του είναι αποτελεσματικότερες και κοινωνικά δικαιότερες από τις αλλαγές που προωθεί η Κυβέρνηση.»

Η δήλωση του ευφυούς Ρουσόπουλου αφήνει – προφανώς σκοπίμως- ένα κενό : Πως δηλαδή θα πείσει τους πολίτες ο κ. Παπανδρέου; Με απ ευθείας διάλογο στις καφετέριες ; Με συναγωνισμό στο κρόουλ στις νησιώτικες παραλίες μας; Ή – το μόνο αναγκαίο- με εκλογές που θα είναι και νικηφόρες για το ΠΑΣΟΚ; Πως αλλιώς θα καταργήσει τις μεταρρυθμίσεις της Κυβέρνησης αν δεν γίνει αυτός Κυβέρνηση; Μόνον προσκαλώντας συνδικάτα και πολίτες σε μαζικές διαδηλώσεις και απεργιακές κινητοποιήσεις;

Αυτό προφανώς εννοούσε μιλώντας περί «πειθούς» του Παπανδρέου. Πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι είναι καλύτερος του Καραμανλή, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι καλύτερο της Νέας Δημοκρατίας, να γίνουν εκλογές, να τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ, να γίνει ο Παπανδρέου πρωθυπουργός και μετά, να …αποδομήσει τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά επειδή όλο αυτό το σενάριο ρέπει εντελώς προς επιστημονική φαντασία, μάλλον ως ευγενής ειρωνεία πρέπει να εκληφθεί η φράση του Υπουργού Επικρατείας. Κυρίως διότι – τουλάχιστον σήμερα- ο κ. Παπανδρέου, πλην της …επερχόμενης κατάργησης, δεν αντιπροτείνει τίποτα!

Δεύτερη δήλωση : Ο Νικήτας Κακλαμάνης, ερωτηθείς για την ευρύτατα συζητούμενη και ευρύτατα αποδεκτή κάθοδό του στις Δημοτικές εκλογές, δήλωσε ότι «… η Αθήνα έχει Δήμαρχο, κατά την άποψή μου απόλυτα πετυχημένη. Και εγώ, ως Βουλευτής της πόλης, προσπαθώ να τη βοηθήσω να πετύχει ακόμη περισσότερο. Όταν έρθει η ώρα, που το κόμμα θα κάνει συζήτηση για το ενδεχόμενο καινούργιας υποψηφιότητας -διότι εγώ δεν γνωρίζω τι θα κάνει η κ. Μπακογιάννη-  τότε θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε.»
Ο κύριος Κακλαμάνης συνεπώς, από τη μια δεν υιοθετεί τις περί εισόδου της κυρίας Μπακογιάννη στην κυβέρνηση με αυτόματη αποχώρησή της από τον Δήμο Αθηναίων  και από την άλλη , δέχεται την «πρόκληση» να τα «πει» με τους δημοσιογράφους «όταν έρθει η ώρα».

Αρχικά λοιπόν, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να είναι υποψήφιος Δήμαρχος – εάν, όταν και εφ όσον…- αλλά δεν λέει τίποτε περισσότερο. Με αποτέλεσμα η «παραφιλολογία» να συνεχίζεται. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να πει τίποτε περισσότερο ο άνθρωπος αφού ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ η Αθήνα πράγματι έχει Δήμαρχο και πετυχημένη και αγαπητή η οποία δεν έχει πει ότι δεν θα ξαναείναι υποψήφια, έστω κι αν όλος ο κόσμος αυτό συζητά.

Ωστόσο η δύσκολη αυτή υπόθεση την οποία πολύ ικανοποιητικά χειρίζονται και οι δυό τους, θα γίνει αρκετά δυσκολότερη εάν εμφανιστεί «αιφνιδίως»  κάποιος άλλος ενδιαφερόμενος ( μπορεί και δυο και τρεις) του ίδιου  ή συγγενούς χώρου που να κάνουν τις ίδιες δηλώσεις, θέτοντας έμμεσα  - ή και αμεσότερα- δυνητική υποψηφιότητα για το Δήμο της Αθήνας.