Την ίδια μέρα, την Πέμπτη που μας πέρασε, δέχτηκα  τρία εντυπωσιακά ερεθίσματα που με έβαλαν σε σειρά σκέψεων αφού παρά τα όσα δέχομαι πυρά στον εγκέφαλο εξακολουθώ να σκέπτομαι. Το πρώτο: Καθαρά κι απόλυτα αρνητικό. Πόρος. Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτών. Ορκομωσία τριών παιδιών «μου», του Λάμπρου Κωνσταντάρα, του Γιάννη Τράγκα και του Παναγιώτη Τζένου. Με την πλήρη απουσία σεβασμού όχι στο πρόσωπό μου ( αυτό ουδόλως με ενδιέφερε) αλλά στην ιδιότητά μου ως βουλευτού, εκλεγμένου από το λαό, εκπροσώπου του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Το δεύτερο: Καθαρά κι απόλυτα θετικό. Πλατεία Κορυδαλλού, εγκαίνια Έκθεσης βιβλίου του Δήμου. Με την τόση αγάπη και το τόσο ενδιαφέρον και ευγένεια τόσο των ανθρώπων του Δήμου και του Πνευματικού Κέντρου όσο και των βιβλιοπωλών και των κατοίκων-επισκεπτών της Έκθεσης. Μέσα σε μια αιφνιδιαστική καταιγίδα που μετέτρεψε τη γιορτή σε ...μουσκεμένη τραγωδία. Και το τρίτο: Ένα μεγάλο και «βαθύ» ερωτηματικό. Αθήνα. Πληροφορίες, 
-δημοσιογραφικές κυρίως- περί αλλαγής στάσεως του Μεγάρου Μαξίμου απέναντι στα προβλήματα και «μετατόπιση» της γραμμής της « Ήπιας προσαρμογής» προς το επιθετικότερον.

Στον Πόρο, όπου 1000-1500 γονείς και συγγενείς των προπαιδευόμενων ναυτών μαζεύτηκαν για την ορκομωσία  και οι περισσότεροι ταλαιπωρήθηκαν 3 ώρες κάτω από τον ήλιο, πήγα με όλη μου την καλή διάθεση ως πατέρας του Λάμπρου και ως πνευματικός πατέρας του Γιάννη και του Παναγιώτη ( παιδιά μου κι αυτά μέσα από τη «Χώρα» και το «Κανάλι 10») αλλά και ως βουλευτής με πρόσκληση από τον Διοικητή  πλοίαρχο Ι. Τσώνη και αφού πρώτα είχα μιλήσει και με τον Υπουργό κ. Σπηλιωτόπουλο και με τους υφυπουργούς Μιχαλολιάκο και Λαμπρόπουλο για την παρουσία μου εκεί. Και όσον αφορά την πατρική μου παρουσία, εξελίχθηκε θαυμάσια. Μίλησα με γονείς και παιδιά, είδα παλιούς φίλους κι
αγαπημένα Ποριώτικα μέρη όπου είχα ζήσει παιδί, φωτογράφισα τους ναύτες, παρακολούθησα την τελετή, επευφήμισα τα  «κολπάκια» με τα καπέλα, γέλασα με τους λάθος βηματισμούς, ένοιωσα την αγωνία και την κούραση και τη ζέστη των παιδιών, κουβάλησα σάκους, ήπια καφέδες κι έφαγα με γονείς και τα παιδιά.  Αλλά η «άλλη» ιδιότητά μου κουρελιάστηκε από την πλήρη απουσία σεβασμού προς
τον εκπρόσωπο του Κοινοβουλίου ο οποίος αγνοήθηκε όλους σχεδόν τους «υπεύθυνους» αξιωματικούς που με εξαίρεση 2-3 ...ευαίσθητων , ούτε που με χαιρέτισαν. Ρεβεράντζες και γλυψίματα στον υφυπουργό που αφίχθη μεγαλοπρεπώς με ελικόπτερο, ούτε μια καλημέρα  στο βουλευτή που ήρθε με το πλοίο της γραμμής σαν κανονικός άνθρωπος.
Αντίθετα, στην Πλατεία του Κορυδαλλού, η πλήρης ανατροπή. Η υποδοχή στον βουλευτή, δημοσιογράφο και συγγραφέα ήταν θαυμάσια, ζεστή και ευγενική. Έφαγα μάλιστα μαζί με όλους τους υπεύθυνους τη βροχή κατακέφαλα υπογράφοντας βιβλία και μιλώντας φιλικά με τον κόσμο. Απ΄το κρύο του Πόρου, στο ζεστό του Κορυδαλλού. Και ενδιάμεσα, οι έντονες πληροφορίες για «αλλαγή στάσης» της κυβέρνησης και του Καραμανλή στην αντιμετώπιση των ζωτικών ζητημάτων. Εξακολουθώ κι ενημερώνομαι από την ...τηλεόραση για το πως θα πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Μα κι αν συνεχιστεί η «ήπια προσαρμογή» εγώ τον Καραμανλή θα στηρίζω κι αν αλλάξει προς το επιθετικότερο – μακάρι- η πολιτική και πάλι τον Καραμανλή θα στηρίζω γιατί το θέλω, το πιστεύω και το εννοώ. Μόνο που όλες αυτές οι εναλλαγές «θερμοκρασίας» και σαφήνειας γύρω από την ουσία της ιδιότητάς μου , του οφειλόμενου σεβασμού σ αυτή την ιδιότητα και την σοβαρότητα με την οποία πρέπει να ασκώ τα καθήκοντά μου δεν είναι πολλές μέσα σε μια μέρα;