Πριν   από λίγο καιρό κυκλοφόρησε το τελευταίο μου βιβλίο "Γράμματα στον Παράδεισο", μια σειρά από επιστολές «ψυχής» που απευθύνονται σε ανθρώπους – πολύ γνωστές προσωπικότητες -που έχουν φύγει από τη ζωή και με τις οποίες είχα μικρό ή μεγάλο σύνδεσμο.
Δεν ήταν στην ουσία τίποτε άλλο παρά τα έντονα ερωτήματα που έχω  γύρω από την αξιοποίηση του χρόνου μου και την πραγματοποίηση των επιθυμιών μου.
Πόσες ώρες από την  ενεργό ημέρα μου κάνω πράγματα που με ευχαριστούν ;
Πόσες ώρες καταφέρνω να βρεθώ με ανθρώπους που αγαπάω, σέβομαι και εκτιμώ, ανθρώπους με τους οποίους η επαφή μου εκτός από ευχάριστη, είναι και ωφέλιμη;
Με πόσους ανθρώπους τριγύρω μου καταφέρνω να μιλάω, να συζητάω, να ανταλλάσσω απόψεις, να γελάω;
Μήπως ο ρυθμός της ζωής μας, οι φιλοδοξίες, η ματαιοδοξία, οι απαιτήσεις, οι υποχρεώσεις μας έχουν μετατρέψει σε ανθρώπους  μοναχικούς , σε ψυχές μόνες ,  σε προσωπικότητες χωρίς ενδιαφέροντα;

Μήπως ξεχνάμε να δείξουμε το πραγματικό μας ενδιαφέρον, την πραγματική μας αγάπη σε όσους το έχουν ανάγκη; Και μήπως το έχουμε κι εμείς ανάγκη;

Πόσες φορές είπατε σε διάφορους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, τους νοιάζεστε, τους σκέφτεστε; Αλλά και μήπως έχετε αφήσει σε δεύτερη μοίρα από φόβο, από ατολμία, από επιφυλακτικότητα, από …αφηρημάδα  την έκφραση δυσαρέσκειάς σας , την αποδοκιμασία σας, την διαφωνία σας , την πικρία ή το παράπονό σας περιμένοντας μια «καλλίτερη ευκαιρία», μια…καλλίτερη στιγμή; Μια στιγμή που – δυστυχώς- δεν αποκλείεται και να μην έρθει ποτέ παρά μόνο όταν θα είναι πια πολύ αργά;

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Γιατί έχουμε τάξει τέτοιες προτεραιότητες στη ζωή μας; Γιατί ζητάμε συνεχώς περισσότερα εφήμερα και δεν μπορούμε να σταματήσουμε για μια στιγμή και να χαρούμε αυτά που έχουμε;
Να εκτιμήσουμε τους φίλους μας, να τους αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο, να κάνουμε καινούρια πράγματα που ανοίγουν τους ορίζοντες μας;
Για να παρακολουθήσουμε αυτά που «τρέχουν», γινόμαστε μονότονοι, ανέμπνευστοι και μίζεροι.Και δεν λέμε αλήθειες.
Δείτε τη συντροφικότητα λόγου χάρη : Κάνουμε ένα δεσμό, παντρευόμαστε ίσως, κάνουμε οικογένεια αλλά πόση ισορροπία έχουμε;
Βαραίνουμε το σύντροφο μας μόνο με προβλήματα και στο τέλος αυτά είναι μόνο που μας δένουν.
Για σκεφτείτε: Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπατε στη γυναίκα σας ότι την αγαπάτε , ότι φοράει ένα όμορφο και κομψό ρούχο, ότι τα μαλλιά είναι καλοφτιαγμένα; Το θεωρείτε άχρηστο; Αυτονόητο;
Πότε κάνατε μια κουβέντα ψυχής με το παιδί σας με κάποιο καλό, ένα συγγενή, ένα συνεργάτη σας;
Αναλώνουμε το χρόνο μας πιστεύοντας ότι σήμερα, δεν έχουμε χρόνο αλλά θα έχουμε αύριο, μεθαύριο.
Στην πραγματικότητα, δεν τον αξιοποιούμε για τα χρήσιμα και απαραίτητα. Και φτάνει κάποια μέρα που νιώθουμε την ανάγκη να γράψουμε γράμματα, να ξεσπάσουμε, να αποκαλύψουμε. Γιατί δεν τα λέμε τώρα, χτες, σήμερα; Γιατί γεμίζουμε με παράπονα μέχρι να σκάσουμε;
Βεβαίως, υπάρχει πάντα ένα αύριο.
Είστε όμως σίγουροι;
Ποιός είναι σίγουρος;