Τους θαυμάζω όλους αυτούς τους παλαιούς και πεπειραμένους βουλευτές, πρώην υπουργούς, νυν υπουργούς οι οποίοι μπορούν να μιλάνε όποτε θέλουν και να λένε ότι θέλουν μέσα στη Βουλή, είτε στις επιτροπές, είτε στην Ολομέλεια, είτε επειδή τους δίνει το δικαίωμα ο κανονισμός, είτε παίρνουν τον
κανονισμό στα χέρια τους, είτε για το θέμα που συζητείται, είτε για οποιοδήποτε άλλο θέμα θέλουν.
Εκμεταλλεύονται είτε το δικαίωμα που τους δίνει ο κανονισμός είτε το εθιμικό «δικαίωμα» του να επιβάλουν την άποψή τους, είτε τέλος την ισχύ της παραδοσιακής «αυθαιρεσίας»που τους εγγυάται και τους εξασφαλίζει η κοινοβουλευτική τους εμπειρία και το κύρος τους. Αλλά με τσαντίζουν γιατί αυτοί μεν μπορούν να μιλάνε όποτε θέλουν, όση ώρα θέλουν και να ξεφεύγουν όσο επιθυμούν από το συζητούμενο θέμα δίνοντάς του «προεκτάσεις» που οι ίδιοι αποφασίζουν, αλλά κανένα απ΄ όλα τα
προαναφερθέντα «προνόμια» δεν επιφυλάσσεται σε κανένα καινούργιο βουλευτή.
Ούτε καν όταν είναι εισηγητής. Η τακτική των δυο μέτρων και δυο σταθμών που ισχύει, ενισχύεται και συντηρείται ως κόρη οφθαλμού μέσα στη Βουλή, καταδικάζει τους περισσότερους των βουλευτών σε ρόλο περίπου διακοσμητικό αφούκάποιες στιγμές, μέσα στην …κοινοβουλευτική τους απόγνωση, αρπάζουν ένα μικρόφωνο, αφού έχουν μιλήσει όλοι οι άλλοι και μπροστά σε κενά καθίσματα, λένε τον πόνο τους κι αυτοί.Αυτά θεωρούνται – μου είπαν- γνωστά και παραδεδεγμένα στα κοινοβουλευτικά
κρατούντα και δεν ανατρέπονται. Με ένα από τα «επιχειρήματα» το « και ποιος είναι αυτός που ήρθε τώρα να ζητάει δικαιώματα;», άσχετο του αν ο «αυτός» είναι 50 χρονών, καθηγητής Πανεπιστημίου με δέκα διπλώματα , εφτά ξένες γλώσσες και εξακόσιες δημοσιεύσεις στις γνωστότερες εφημερίδες του
εξωτερικού.
Το χειρότερο βέβαια συνέβη στην ταπεινότητά μου, στην επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης ,την Τετάρτη. Ως εισηγητής για την κύρωση ενός πρωτοκόλλου συνεργασίας Ελλάδας και Τουρκίας στον τομέα των φυσικών καταστροφών, προσπαθώντας να κάνω καλά τη δουλειά μου και να σεβαστώ το χρόνο,
μίλησα ακριβώς 2,5 λεπτά, επί της ουσίας και επί του πρωτοκόλλου. Το ίδιο και οι εισηγητές του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ. Είχαμε τελειώσει και οι 4 σε περίπου δέκα λεπτά αφού «αναπτύξαμε το θέμα του πρωτοκόλλου, ένα είδος «συμφωνίας» που θεωρείται παραδοσιακά ως το «αποπαίδι» της
κοινοβουλευτικής δραστηριότητας, εγκεκριμένο πριν καν εισέλθει. Ένα «ξεροκόμματο» για τους
απλούς βουλευτές. Να όμως που το δικό μας «ξεροκόμματο» το εκμεταλλεύτηκαν και άλλοι, πιο…έμπειροι βουλευτές και πρ. υπουργοί που αφού το συνέδεσαν – επειδή έτσι ήθελαν- με την τουρκική ακταιωρό στα Ίμια και τις συνομιλίες Μολυβιάτη-Γκιούλ, μας «εξαφάνισαν» ως αφελείς και πάσχοντες από πλήρη άγνοια - λες κι εμείς δεν ξέραμε τι συμβαίνει στα Ελληνοτουρκικά. Έτσι, ξεκίνησαν επί ΜΙΑ ΩΡΑ τη δική τους πολιτική «παράσταση», βάζοντας στο παιχνίδι – εξ ανάγκης αφού έπρεπε να απαντήσει- και τον υπουργό Προκόπη Παυλόπουλο. Στους αφελείς εισηγητές, δεν ξαναδόθηκε ο λόγος, έτσι, για να …εμπεδωθεί η άποψη ότι ήταν απλοί διεκπεραιωτές αφελειών ενώ εκείνοι, γνώστες των
σημαντικών θεμάτων.
Σ αυτούς που με ρωτούν «γιατί δεν μιλάς στη Βουλή;» δεν έχω άλλη απάντηση.
΄
|
