Επεξεργαζόμασταν προχτές στην Διαρκή Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης της Βουλής το σχέδιο νόμου με τίτλο « Εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φυλετικής ή εθνοτικής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, ειδικών αναγκών, ηλικίας η γενετησίου προσανατολισμού». Και φυσικά το θέμα είναι σοβαρό, ενδιαφέρον και ευαίσθητο αφού αφορά την προσπάθεια για καταπολέμηση και εξάλειψη των διακρίσεων.
Και καθώς οι ομιλητές ανέπτυσσαν τα επιχειρήματά τους και ενώ άκουγα τις εισηγήσεις του κυρίου Αντώνη Φούσα και του κυρίου Γιάννη Παρασκευά και τις παρατηρήσεις του Φώτη Κουβέλη και άλλων βουλευτών και λίγο πριν απαντήσει ο υπουργός Αναστάσης Παπαληγούρας, έκανα μια διαπίστωση : Διάβαζα, άκουγα, σημείωνα, άκουγα, σημείωνα, διάβαζα αλλά ελάχιστα πράγματα καταλάβαινα γύρω από ένα θέμα που με λίγα λόγια αφορά στα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα, την κοινωνική και οικονομική ένταξη όλων των εργαζομένων, την εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανεξάρτητα καταγωγής, θρησκείας ή άλλων πεποιθήσεων ή διαφορών. Ένα θέμα με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής και δημοσιογραφικής μου καριέρας, ένα θέμα για το οποίο έχω γράψει, έχω συζητήσει, έχω μιλήσει άπειρες φορές. Αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω μια παρέμβαση για να καταθέσω ένα προβληματισμό .
«Δεν μπαίνω στην ουσία – είπα στα μέλη της Επιτροπής- τόσο γιατί επί της αρχής της Ισότητας δεν μπορώ να διανοηθώ καν ότι το θέμα είναι έστω και συζητήσιμο, όσο και γιατί μεγάλα τμήματα του νομοσχεδίου δεν τα καταλαβαίνω».
Παρατήρησα ένα-δυο κεφάλια μελών της επιτροπής να σηκώνονται και να στρέφονται προς το μέρος μου. Έλεγα κάτι «διαφορετικό». Συνέχισα.
« Οφείλω να σας πω ότι δεν είμαι δικηγόρος. Και ούτε πρόκειται να γίνω. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ταυτόχρονα δεν θα μπορώ, δεν θα μου επιτρέπεται να είμαι χρήσιμος στην επεξεργασία των νομοσχεδίων επειδή δεν γνωρίζω νομικά. Αυτό δεν το δέχομαι».
Καταλαβαίνετε δηλαδή τι και πως αισθάνθηκα, ύστερα από τριάντα δυο χρόνια στη δημοσιογραφία και με πτυχίο Φιλολογίας όταν διαπίστωσα – και δεν ήταν η πρώτη φορά- ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι ένα ίδρυμα αποκλειστικά για δικηγόρους και πάσης φύσεως νομικούς και κανείς δεν σκέπτεται να κάνει κάτι για να το αλλάξει.
«Δεν προτείνω ρηξικέλευθες λύσεις – είπα- προτείνω όμως εκλογίκευση της κατάστασης. Έχουν δικαίωμα να νομοθετούν και όσοι δεν είχαν την …τύχη να γίνουν δικηγόροι. Και με συγχωρείτε κύριε υπουργέ αλλά θα επανέρχομαι στο θέμα κατά διαστήματα, μήπως και βρεθεί κάποιος τρόπος να υπάρξει ισότητα και μέσα στη Βουλή».
Μου απάντησε πολύ ευγενικά η πρόεδρος της επιτροπής κυρία Ζέτα Μακρή: « Ίσως θα έπρεπε να πάτε σε κάποια άλλη επιτροπή».Δεχόμενη δηλαδή ότι τα μέλη της επιτροπής Δημόσιας Διοίκησης, Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης πρέπει ως απαράβατος κανόνας, να είναι νομικοί. Ή λες και στις άλλες επιτροπές, τα σχέδια νόμου που έρχονται, δεν είναι γραμμένα αποκλειστικά για δικηγόρος, με λέξεις, έννοιες, αναφορές και παραπομπές που μόνο νομικοί μπορούν να κατανοήσουν εύκολα. Και όχι ότι εγώ – ή οποιοσδήποτε άλλος βουλευτής- δεν θα μπορο΄’υσα να καταλάβω τι λέει το νομοσχέδιο. Μόνο που θα μου χρειαζόταν ο διπλάσιος αν όχι ο τριπλάσιος χρόνος. Διότι το νομοσχέδιο είναι ΓΡΑΜΜΕΝΟ από δικηγόρους για δικηγόρους. Και όλοι οι άλλοι…
Εσείς το δέχεστε αυτό; Εσείς θα τα καταλαβαίνατε τα νομοσχέδια; Θα έπρεπε να μπορεί να τα καταλάβει ο πολίτης τα νομοσχέδια ΧΩΡΙΣ μεταφραστή; Θα μπορούσαμε, σιγά σιγά, να εκσυγχρονίζουμε κάπως τη ρημάδα τη γλώσσα μας και να κάνουμε τα κείμενα πιο κατανοητά; Ή θα συνεχίσουμε να ευνοούμε μια Βουλή αποκλειστικά για δικηγόρους; Εγώ τουλάχιστον δεν ντράπηκα να πω ότι τα νομικά ΔΕΝ τα καταλαβαίνω. |
