Πολύ μου άρεσε ένα γράμμα που μου έστειλε στο e-mail μου η παλιά μου μαθήτρια στη Σχολή Δημοσιογραφίας Αγγελική Παπαγεωργακοπούλου, με τίτλο « Γιατί μας αρέσει που είμαστε Έλληνες». Ας μοιραστώ ένα κομμάτι της επιστολής μαζί σας, έτσι όπως την …επεξεργάστηκα ελαφρώς, προσθέτοντας και αφαιρώντας κάποια πράγματα εδώ κι εκεί για να αποδείξω ότι είμαι ακόμα δημοσιογράφος :

« Μας αρέσει που είμαστε Έλληνες γιατί έχουμε μια μικρή χώρα γεμάτη ανθρώπους με μεγάλη καρδιά. Γιατί ποτέ δεν πάμε επίσκεψη με άδεια χέρια. Γιατί για μας, η οικογένεια είναι κάτι που ακόμα έχει αξία. Γιατί όταν συναντιόμαστε, φιλιόμαστε και στα δυο μάγουλα και γιατί στο τέλος κάθε περιπέτειας, ό,τι και να συμβεί, τα βγάζουμε πέρα. Μας αρέσει που είμαστε Έλληνες γιατί παρά το γεγονός ότι ζήσαμε επί 400 χρόνια σκλαβωμένοι στους Τούρκους, δεν το χρησιμοποιούμε ποτέ ως δικαιολογία για τη σημερινή μας κατάσταση. Γιατί βρισκόμαστε παντού, σ΄ όλα τα μέρη του πλανήτη, όπου κι ας πάει κανείς και χαιρόμαστε όταν βλέπουμε άλλους Έλληνες και το λέμε και το δείχνουμε. Μας αρέσει που είμαστε Έλληνες γιατί απολαμβάνουμε το μοναδικό, παγκόσμια, φαινόμενο του να έχουμε…φιλότιμο. Μια λέξη που δεν την έχουμε βρει σε κανένα λεξικό καμίας άλλης χώρας. Μας αρέσει που είμαστε Έλληνες γιατί αυτοί που δεν είναι,  κάθε φορά που δεν μπορούν να βρουν μια λέξη που να εκφράζει το νόημα που θέλουν να αποδώσουν, χρησιμοποιούν μια Ελληνική. Γιατί όταν δεν έχουμε τις καλές μας και χρειαζόμαστε παρέα, κουβέντα και στήριξη, παίρνουμε στο τηλέφωνο τους φίλους μας κι όχι τον ψυχίατρό μας.»
Λέει κι άλλα πολλά αυτή η επιστολή που είναι γραμμένη στο πρωτότυπο στα Αγγλικά και δεν ξέρω γιατί. Ίσως για να σταλεί με e-mail σε ξένους. Ίσως γιατί την έγραψε Ελληνοαμερικάνος ή Ελληνοκαναδός. Ποιός ξέρει;
Την ευχαριστώ πολύ την Αγγελικούλα που μου την έστειλε γιατί με έκανε να τα θυμηθώ όλα αυτά μόλις είχα επιστρέψει από ένα ταξίδι μου στις Βρυξέλες, στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο όπου είχα την ευκαιρία να δω και να θαυμάσω όλα όσα δεν έχουμε, δεν καταφέραμε να φτιάξουμε, δεν είχαμε την υπομονή να αναζητήσουμε στην Ελλάδα. Και διαπιστώνοντάς τα, απέκτησα μια τάση να απορρίψω πολλά «ελληνικά» στοιχεία που με εκνευρίζουν, με θυμώνουν, με πικραίνουν, με απογοητεύουν και με κάνουν να λέω πολλές φορές αυτό που ίσως κι εσείς λέτε: « Αυτό είναι. Εμείς στην Ελλάδα δεν θα κάνουμε ποτέ τίποτα».
Δεν είναι έτσι. Αν κάθε φορά που όντας στο εξωτερικό, τσαντιζόμαστε, που στεναχωριόμαστε, που λυπόμαστε, που απογοητευόμαστε με πράγματα, νοοτροπίες και συμπεριφορές στην Ελλάδα, φέρνουμε στη μνήμη αυτή την επιστολή, είμαι βέβαιος ότι θα γυρίζουμε διψασμένοι για Ελλάδα. Περισσότερη Ελλάδα. Και ότι μ αυτό τον τρόπο θα προσπαθούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα, να αλλάξουμε τις συμπεριφορές και τη νοοτροπία και να γίνουμε καλύτεροι.
Αλλά εν κατακλείδι, μας αρέσει που είμαστε Έλληνες. Γιατί ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Σοφοκλής, ο Καραισκάκης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης ήταν Έλληνες. Γιατί πήραμε το Ευρωπαικό « με τον τσαμπουκά» μας. Γιατί κάναμε τους καλύτερους Ολυμπιακούς. Γιατί ανακαλύψαμε το θέατρο, γεννήσαμε τη Δημοκρατία, εφαρμόσαμε τη λογική. Γιατί είμαστε περήφανοι για τον πολιτισμό κι ΄όχι τους πολέμους μας. Γιατί όταν φτιάχναμε τον Παρθενώνα, οι άλλοι κοιμόντουσαν στα…δέντρα. Και γιατί μάθαμε να ξεχωρίζουμε τις λέξεις «έρωτας» και «αγάπη» τη στιγμή που τα αισθανόμαστε , τα ζούμε και τα δυο με πάθος.
Συγγνώμη για το σημερινό «εθνικό ρωμαντισμό». Το χρειαζόμουν.