Ελπίζω ότι το «θηρίο» ψοφάει όπου νάναι!

Με την ανάδειξη μιας χαριτωμένης, άφωνης και φάλτσας πιτσιρίκας από το Long Island  ως νικήτριας του τραγουδιστικού reality της μαύρης συμφοράς «Fame Story» εις βάρος 3-4 πραγματικά πολύ καλών τραγουδιστών, ολοκληρώνεται φαντάζομαι ο πολύχρονος κύκλος θριάμβου των μετριοτήτων στο ελληνικό επικοινωνιακό προσκήνιο. Τι άλλο πια μπορεί να γίνει αφού μέχρι και διαγωνισμό τραγουδιού αποφάσισαν ότι πρέπει να κερδίσει ένα φάλτσο κοριτσάκι;
Έτσι λοιπόν, ελπίζω ότι το «θηρίο» της υποχρεωτικής και κατευθυνόμενης μετριότητας που στήθηκε από το περίεργο και εν πολλοίς «ανώμαλο» πολιτικό-κοινωνικό κατεστημένο της δεκαετίας του ΄90 έχει πια φτάσει στο σημείο να …ψοφήσει. Το μοντέλο  πεθαίνει. Ίσως έτσι καταφέρει το σύγχρονο ελληνικό «προσκήνιο» να ξαναβρεί τις αξίες του.
Η χαριτωμένη, φάλτσα και ανώριμη Καλομοίρα κέρδισε το Fame Story  και μπράβο στους σχεδιαστές και εμπνευστές του υποβιβασμού  κάθε έννοιας ποιότητας και ορθότητας στην καθημερινή μας πραγματικότητα. Ωστόσο τι θα λέγατε να βάλουμε πια μια τελεία στη Βασιλεία της Μετριότητας ;
Να «αποκεφαλίσουμε» οριστικά την κατάσταση που βόλεψε τα «δικά» τους παιδιά, εξοβελίζοντας τους καλούς- αλλά …απειλητικούς- προς όφελος των  μετρίων – αλλά …ελεγχόμενων- και να ξαναβρούμε τις σωστές διαστάσεις της έννοιας «νικητής» και «πρωταγωνιστής» στην πολιτική, στην τηλεόραση, στο τραγούδι, στο θέατρο, την επικοινωνία, τα ΜΜΕ, σε όλους δηλαδή τους τομείς που αναδεικνύουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της καθημερινότητάς μας ; της κοινωνίας μας, του λαού μας που από τις αρχές της δεκαετίας του ΄90, καταδικάστηκε να υπομένει, να υφίσταται και -υποτίθεται- να επιβραβεύει κι όλας τις  απελπιστικές , κατασκευασμένες και ελεγχόμενες  μετριότητες που αναδείχθηκαν στην κορυφή μόνο και μόνο γιατί όντας τόσο απελπιστικά κακές δεν αποτελούσαν απειλή για τη μετρριότητα του συστήματος που καταδυνάστευσε – με την αγαστή συνεργασία του πολιτικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου- το λαό μας.
Μήπως αυτά που λέω και γράφω ακούγονται λίγο ...ΚΚΕ; Μα , αν είναι αλήθεια ; Γιατί όχι; Εδώ και αρκετές εβδομάδες, έχω ξαναγίνει fan, (και όχι fun όπως γράφουν οι αγράμματοι «χειριστές» των λογαριασμών επικοινωνίας και marketing των εταιριών διαχείρισης συμφερόντων που έφτιαξαν και υπεράσπισαν οι γνωστοί, ολίγοι «μάγκες», οι «σπρωγμένοι» και ευνοημένοι από το ΠΑΣΟΚικό κατεστημένο ) της Λιάνας Κανέλλη και άλλων ρητόρων της Αριστεράς που εκμεταλλεύονται την απουσία αντιπάλων από τα «άλλα» στρατόπεδα και λένε τα πράγματα με τ όνομά τους.
Μια ολόκληρη δεκαετία και βάλε το ελεγχόμενο σύστημα προωθεί και επιβραβεύει :
Α.  μερικούς τραγουδιστές και τραγουδίστριες που δεν έχουν φωνητικές και ερμηνευτικές δυνατότητες αλλά έχουν «στύλ» και μας «πείθουν» ότι αυτό που εκείνοι θέλουν και προωθούν, αυτό ΠΡΕΠΕΙ να μας αρέσει.
Β. Μερικούς παρουσιαστές τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων και εκπομπών οι οποίοι δεν έχουν ούτε καλή εκφορά λόγου , ούτε σωστή άρθρωση , ούτε σωστή συμπεριφορά και εμφάνιση , ούτε μόρφωση, ούτε ετοιμότητα, ούτε εγκυρότητα άλλα έχουν «στυλ» και ...αποδοχή από  εφημερίδες και περιοδικά.
Γ. Μερικούς ηθοποιούς που δεν έχουν ούτε ταλέντο, ούτε ορθοφωνία, ούτε καλές σπουδές αλλά  έχουν «στυλ»
Δ. Μερικούς σκηνοθέτες που έχουν μόνο τις σωστές δημόσιες σχέσεις.
Ε. Μερικούς πολιτικούς που μπορεί σήμερα να λένε το ένα και αύριο το άλλο και να μη σέβονται τον ψηφοφόρο αλλά έχουν  «στυλ».
Ε λοιπόν, το θηρίο της μετριότητας ψοφάει και ελπίζω ότι η Καλομοίρα ήταν το τελευταίο δείγμα.
Τα όποια επόμενα «δείγματα» κατασκευασμένης μετριότητας βρω μπροστά μου, είτε στην πολιτική, είτε στη δημοσιογραφία, είτε στην καλλιτεχνία είτε στον αθλητισμό, είτε οπουδήποτε αλλού, θα τα «κράζω».
Δεν μπορεί. Κάποιοι θα μ ακούνε, θα με διαβάζουν και θα με πιστεύ