Τουλάχιστον ένα πράγμα θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε του Γιώργου Παπανδρέου: Ότι δουλεύει. Τη Μεγάλη Τρίτη είχε συσκέψεις, συζητήσεις, συνεργασίες από το πρωί ως το βράδυ. Είδε τον Προβόπουλο, είδε τους συνεργάτες του, έκανε άτυπη σύσκεψη του Υπουργικού Συμβουλίου, ξαναείδε τους συνεργάτες του, συγκάλεσε για πρώτη φορά και ένα καινούργιο «όργανο», έβγαλε ανακοινώσεις…Και τη Μεγάλη Τετάρτη, πρωί -πρωί πήγε με την ηγεσία του Υπουργείου Απασχόλησης στον ΟΑΕΔ. Φυσικά, κανείς δεν ξεχνά τα ταξίδια, τις επαφές, τις διαπραγματεύσεις των τελευταίων 15-20 ημερών στην Ευρώπη αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο άνθρωπος δουλεύει. Εργάζεται. Κι όποιος εργάζεται, κάνει και λάθη, κάνει και σωστά. Μια διαδικασία που δεν την είχαμε συνηθίσει με τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Δεν δούλευαν, δεν το παίρναμε χαμπάρι, ψιλοδούλευαν κατά μόνας, δεν ξέρω τι ακριβώς έκαναν αλλά την εντύπωση της ομάδας που βάζει κάτω τα θέματα, τα αναλύει και παίρνει αποφάσεις - σωστές ή λανθασμένες- δεν μας την είχαν δώσει.

Φυσικά και υπήρχαν άνθρωποι στις κυβερνήσεις Καραμανλή που έμεναν ατέλειωτες ώρες στο Υπουργείο τους αλλά αυτό δεν μου λέει τίποτα. Ομάδα δεν θύμιζαν. Με τα κομματικά όργανα δεν συνεργάζονταν. Με τους βουλευτές τους δεν συνεργάζονταν. Επαφή με την κομματική τους βάση δεν είχαν. Επαφή με τον απλό πολίτη δεν είχαν. Φαίνεται ότι είχαν ανακαλύψει νέους τρόπους εργασίας που εμείς, οι κοινοί θνητοί δεν αντιλαμβανόμασταν. Και δεν αντιληφθήκαμε μέχρι το τέλος. Επίσης, δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να εργάζονταν πυρετωδώς αλλά το σύστημα επικοινωνίας τους να μην απέδιδε και γι αυτό να μην το μαθαίναμε ποτέ. Γι αυτό άλλωστε, αυτούς τους ίδιους ανθρώπους που έχουν απομείνει στη Νέα Δημοκρατία ας πούμε «ενεργοί» και σήμερα, πάλι δεν τους βλέπουμε να «κινούνται».

Αν θέλει κανείς να είναι δίκαιος, θα πρέπει να αναγνωρίσει και στον Σαμαρά τις προσπάθειες που κάνει και την εντύπωση ότι εργάζεται που δείχνει. Μόνο που εκεί, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Συνεργάζεται μόνο με αυτούς που θέλει, έχει απομακρύνει αυτούς που δεν θέλει, μετατρέπει γοργά τη Νέα Δημοκρατία σε μια νέα Πολιτική Άνοιξη και δείχνει να ενδιαφέρεται κυρίως για το προσωπικό αρχηγικό του μέλλον και -σίγουρα- όχι για το μέλλον του κόμματος ή της παράταξης που καθοδηγεί.

Έτσι φτάνουμε στο σημείο να αναζητούμε πολιτικές ειδήσεις και να μας προκύπτουν πάντα ο Λοβέρδος, ο Παπακωνσταντίνου και οι προσπάθειες της Λούκας Κατσέλη να βρει στίγμα, χώρο και αρμοδιότητες. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε καταπλακώνονται -όπως ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης- από το βάρος του χώρου που ανέλαβαν και αποδεικνύονται ανίσχυροι, είτε δεν έχουν ακόμη καταλάβει τι ρόλο καλούνται να παίξουν και ποια είναι τα αντικείμενά τους όπως η Μπιρμπίλη και ο Γερουλάνος.

Μ αυτό τον τρόπο πορευόμαστε στη δύσκολη συγκυρία που ο Παπανδρέου ο Τρίτος διοικεί τη χώρα με μόνα του προσόντα την έλλειψη αντιπολίτευσης, την εργατικότητα και την προσπάθεια που έχει κάνει να βελτιώσει τα Ελληνικά του.

Πάσχα Κυρίου Πάσχα λοιπόν για ένα λαό που χωρίς καθοδήγηση και χωρίς ελπίδα πορεύεται με μόνο ελπίδα να ΜΗΝ μοιραστεί τη μοίρα του Πασχαλινού οβελία.