Άρθρο για το ΠΑΡΟΝ

Και λίγος πολιτισμός στην tv δεν βλάπτει.

Κάνω εδώ και αρκετό καιρό - αλλά συνεχώς- την ίδια σκέψη : Ποιον θα έβλαπτε λίγος Πολιτισμός στην ελληνική τηλεόραση; Μέσα στο απερίγραπτο μπάχαλο ιδεών, σκέψεων, ήχων, χρωμάτων, κομματικών αντιπαραθέσεων, μάχης προσωπικοτήτων , σε τι θα έβλαπτε λίγος περισσότερος Πολιτισμός στα τηλεοπτικά προγράμματα; Και εννοώ, κάτι περισσότερο απ΄ αυτά τα διάφορα σποτάκια που προβάλλουν κάποια κανάλια, αργά τη νύχτα, κυρίως για να προβάλουν καλλιτέχνες, παραστάσεις, πολιτιστικές δραστηριότητες, μέχρι και βιβλία  κυρίως συνεργατών των καναλιών; Βλάπτει δηλαδή, ποιόν και πόσο, δίπλα στα τόσα και τόσα «εμπορικά» προγράμματα , εκπομπές, συνεντεύξεις, reality games,  τα τόσα μαγκαζίνο life style και «κοινωνικής επικαιρότητας» να υπάρχουν και εκπομπές καθαρά πολιτιστικές, τόσο στο χώρο του θεάτρου και του κινηματογράφου, όσο στο χώρο της μουσικής ή του χορού ή της λογοτεχνίας ή των εικαστικών ; Και ποιος είναι αυτός που τολμά να ισχυριστεί ότι «ο Πολιτισμός δεν …πουλάει»;
Αποδεκτή η άποψη ότι τέτοιες εκπομπές δεν είναι «εμπορικές» από πλευράς τηλεθέασης και διαφήμισης αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εμείς τις κάναμε -και τις κάνουμε- «μη εμπορικές». Εμείς επιβάλαμε στο κοινό τη θέση ότι  υπάρχουν «εύπεπτες» και «δύσπεπτες» εκπομπές, σκέψεις και ιδέες. Εμείς του «περάσαμε» την ιδέα ότι κάποια πράγματα ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να του αρέσουν και κάποια άλλα «καλύτερα να μην τα δει γιατί ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ». 
Εμείς μάθαμε τον κόσμο , δεν μας το επέβαλε αυτός. Εμείς «στήσαμε» τριγύρω μας το οικοδόμημα των σύγχρονων προσλαμβανουσών παραστάσεων και παρασύραμε τον κόσμο στην αποδοχή και τον εθισμό στα προβαλλόμενα πρότυπα. Εμείς τον μάθαμε να αγοράζει περιοδικά βάσει του εξωφύλλου, εφημερίδες βάσει του πρώτου τίτλου, μέχρι και βιβλία λόγω πιασάρικου» τίτλου. Εμείς τον διδάξαμε να παρακολουθεί εκπομπές λόγω του εντυπωσιακού «τρέιλερ» που οι εμπορευματοποιοί της τηλεόρασης μας έμαθαν να φτιάχνουμε. Εμείς του «περάσαμε» στο υποσυνείδητο την έννοια του «αποκλειστικού», του «πρωτοφανούς», του «απίστευτου». Εμείς του επιβάλαμε να του αρέσει μια μουσική, ένα τραγούδι, ένας καλλιτέχνης μόνο και μόνο επειδή «συνδέεται» με κάποια «κατάσταση». Εμείς του κατασκευάσαμε τους μύθους μέσα στους οποίους ζει και οι οποίοι του έχουν γίνει απαραίτητοι. Όπως το καπουτσίνο  στη δεκαετία του ΄70, τα χάμπουργκερ στη δεκαετία του ΄80 και τα mules στη δεκαετία του ’90. ( Εγώ ακόμη τσόκαρα τα λέω).
Έχουμε στα χέρια μας μια μοναδική ευκαιρία να «περάσουμε» Πολιτισμό στην τηλεόραση : Τον πρωθυπουργό επικεφαλής του Υπουργείου Πολιτισμού. Και έναν υφυπουργό που  ενδιαφέρεται  : Τον Πέτρο Τατούλη. Αν τα ιδιωτικά κανάλια δεν θέλουν, ας θελήσουν τα Δημόσια. Δεν τους έχει μείνει και τίποτε άλλο να κάνουν . Και το Κανάλι της Βουλής  απεγνωσμένα αναζητεί την ταυτότητά του. θα μπορούσε να αποβεί κρίσιμος παράγοντας. Αρκεί να υπάρξει η αποφασιστικότητα και η βούληση.
Κι όσο για το επιχείρημα «ο Πολιτισμός δεν πουλάει» ; Θυμηθείτε όσους πολεμούσαν με μανία την «είσοδο» διάφορων αθλημάτων στην τηλεόραση τη δεκαετία του ’80, από το τένις και τις παγοδρομίες, μέχρι τη Φόρμουλα Ι. Και στείλτε τους να βρουν εισιτήριο για κάποια καλή παράσταση το καλοκαίρι στο Ηρώδειο και την Επίδαυρο.