Δημοτικό Θέατρο Πάτρας
Για όλους εμάς που μαζευτήκαμε σήμερα εδώ και κυρίως για όλους από εμάς που γνωρίζαμε τον Άλκη, που είχαμε συνεργαστεί μαζί του, που ήμασταν ίσως φίλοι του, σήμερα, 9 Μαρτίου, ΕΙΝΑΙ Ημέρα Άλκη Στέα.
Ανεξάρτητα από το αν η Πολιτεία, το Υπουργείο, ο Δήμος κήρυξε την 9η Μαρτίου ως Ημέρα Άλκη Στέα, ανεξάρτητα αν θα την κηρύξει του χρόνου ή τον παράχρονο ή και ποτέ, Σήμερα ΕΙΝΑΙ μέρα αφιερωμένη στον Άλκη.
Χαίρομαι που είμαι εδώ. Με τιμά το γεγονός. Συγκινούμαι που μιλάω για τον Άλκη. Εγώ του χρωστάω.
- Του χρωστάω για την αγάπη και την υποστήριξη που μου πρόσφερε όταν πολύ νέος άρχισα να ασχολούμαι δημοσιογραφικά και καλλιτεχνικά με τα φεστιβάλ Τραγουδιού.
- Του χρωστάω για την βοήθεια και τις συμβουλές του.
- Του χρωστάω για την θετική αύρα που έβγαζε προς το μέρος μου επί χρόνια.
- Του χρωστάω για τα πράγματα που έμαθα απ΄ αυτόν και για την τηλεόραση και για τη διαφήμιση και για το φεστιβάλ και για το καρναβάλι αλλά κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο ένας άνθρωπος πρέπει να απευθύνεται σε άλλους πολλούς και να τους κάνει να τον ακούνε.
Άνθρωπο- μύθο για την Πάτρα τον έχουν πει. Που σφράγισε με το όνομά του, για περισσότερα από τριάντα χρόνια, το Πατρινό Καρναβάλι. Αλλά ήταν άνθρωπος μύθος και για τη Θεσσαλονίκη και για την τηλεόραση και για τη διαφήμιση.
Λυπάμαι ειλικρινά που δικά μου λάθη, δικά του λάθη, τρίτων ανθρώπων λάθη μας έκαναν να απομακρυνθούμε κάποια στιγμή και να μην επωφεληθούμε περισσότερο από τη φιλία και την αγάπη που νοιώθαμε.
Πέρα απ΄ όλες τις άλλες πτυχές του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς του, θέλω να μείνω σε μια, αδιαφιλονίκητη πρωτοπορία του : Το πολυτάλαντό του πρόσωπο.
Όπουκαι να τον έβαζες... πού θέλεις; ...μπροστά σε χιλιάδες καρναβαλιστές της Πάτρας, σε χιλιάδες θεατές του φεστιβάλ στο Παλαί ντε Σπορ, στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο... σε μεγάλες επαγγελματικές συσκέψεις, σε μικρές επαγγελματικές συσκέψεις... με πολύ κόσμο... με λίγο κόσμο... σε δουλειά... σε διασκέδαση... σε παρέα... ο Άλκης ξεχώριζε, διακρινόταν, κέρδιζε με την αυτοπεποίθηση και τη σοβαρότητά του. Κέρδιζε τον συνομιλητή του, τους συνεργάτες του, τους φίλους του, τους θεατές, τους σκηνοθέτες, τους ηθοποιούς, τους τραγουδιστές, τους κατασκευαστές καρναβαλιστικών αρμάτων, τους μουσικούς, τους δημοσιογράφους, τον κόσμο. Ήταν παντού ΥΠΕΡΤΕΡΟΣ. Ξεχώριζε. Ήταν ευλογημένος. Ήταν ο καλύτερος γι αυτό που είχε επιλέξει να κάνει.
Δεν είχε αδυναμίες; Δεν είχε ισχυρά σημεία και αδύνατα σημεία; Δεν υστερούσε κάπου; Φυσικά. Ήταν άνθρωπος, όπως όλοι. Φυσικά και υστερούσε, φυσικά και είχε αδυναμίες, φυσικά και είχε αδύνατα σημεία. Όμως ποια ήταν αυτά; Που υστερούσε; Ποιες ήταν οι αδυναμίες του;
Το πιο πιθανό είναι ότι δεν ξέρετε. Γιατί είχε τη σπάνια στόφα του ανθρώπου που ήξερε καλύτερα απ΄ οποιονδήποτε άλλον τις δικές του αδυναμίες. Και όσο σημαντικό και νάταν αυτό που έκανε, δεν παρασυρόταν ΠΟΤΕ. Δεν τις άφηνε ΠΟΤΕ να φανούν. Σ αυτόν τον τομέα, ήταν μεγαλοφυής. Όπως ελάχιστοι, τουλάχιστον σ αυτόν τον τομέα.
Την ικανότητα αυτής της αυτοκυριαρχίας, αυτοπεποίθησης και γνώσης που είχε ο Άλκης, ΔΕΝ την έχουμε όλοι. Γι αυτό και οι περισσότεροι κάνουμε τόσα λάθη.
Για ν αναφέρω ένας παράδειγμα: Ο Άλκης λ.χ., επειδή είχε άνεση, καλό λόγο και ωραία εμφάνιση, ήταν καλός στις λίγες κινηματογραφικές του εμφανίσεις. Ήξερε όμως πολύ καλά ότι στο σινεμά δεν θα γινόταν ποτέ πρωταγωνιστής. Γι αυτό και δεν επέμεινε. Δεν επένδυσε στο σινεμά. Ήξερε ότι υπήρχαν καλύτεροι. Κι εκείνος, ήθελε να είναι πρώτος.
Στην τηλεόραση έκανε μουσικές εκπομπές. Μετά, στράφηκε στα τηλεπαιχνίδια. Από το 1968 ως το 1980, μπορούσε να κάνει όποια εκπομπή ήθελε. Και μετά. Όταν έκανε το Πάνω ή Κάτω. Ότι ήθελε θα μπορούσε να κάνει.
Δεν θα τούλεγε όχι ΚΑΝΕΙΣ. Αλλά δεν τόκανε. Δεν θέλησε να επεκταθεί. Έμεινε σ αυτά που ήξερε ότι θα ήταν στα σίγουρα απ΄ τους πρώτους.
Και στο φεστιβάλ Τραγουδιού. Απόλυτος άρχοντας. Θα μπορούσε να κάνει ΟΤΙ ΗΘΕΛΕ πάνω στη σκηνή. Ποιος θα τολμούσε να του πει όχι; Του Στέα; Θα μπορούσε , τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα του ότι όλοι ξέρουν τα πάντα, να χορέψει, να τραγουδήσει, να διευθύνει την ορχήστρα, να κάνει τούμπες, να πει ανέκδοτα... Δεν έκανε τίποτε απ΄ αυτά. Ποτέ. Και πέστε μου:
- Ποιος απ΄ αυτούς που σήμερα κάνουν εκπομπές, παρουσιάσεις, εκδηλώσεις και τα λοιπά, φέρεται σαν τον Άλκη;
- Ποιος ξέρει τόσο καλά ποιος είναι, μέχρι πού μπορεί να φτάσει;
- Ποιος δεν θέλει να κάνει κι αυτό και το άλλο και το επόμενο;
Ο Άλκης ήξερε. Γι αυτό δεν έκανε λάθη. Δεν το επέτρεπε στον εαυτό του. Γι αυτό ξεκίνησε πρώτος και τερμάτισε πρώτος. Όπως άλλωστε άλλος ένας μεγάλος της τηλεόρασης: Ο Φρέντυ Γερμανός.
Είναι περίεργο που η Πάτρα, που ΔΕΝ ήταν η πατρίδα του, τον τιμά σήμερα. Περίεργο που δεν τον τίμησαν άλλοι. Αλλά και ευχάριστο. Και για τη μνήμη του Άλκη που τη λάτρεψε την Πάτρα και πρόσφερε τα πάντα στο Καρναβάλι της. Ευχάριστο και για την Πάτρα. Που αποδεικνύει και σήμερα ότι ξεχωρίζει.
Του έγραψα ένα γράμμα του Άλκη στο βιβλίο μου «Γράμματα στον Παράδεισο».Είχα γράψει γράμματα σε 26 σπουδαίους για μένα ανθρώπους που ήξερα και δεν ζούσαν πια.
Τους τα είχα στείλει στη διεύθυνσή τους: Στη γειτονιά των Αγγέλων.
Και τους έλεγα πράγματα που δεν είχα προλάβει, δεν είχα μπορέσει, δεν είχα τολμήσει να τους πω όταν ήταν ζωντανοί.
Τούλεγα και μια δυο πικρίες μου από τη σχέση μας. Τις διάβασε, το ξέρω. Κατάλαβε, το ξέρω. Και με συγχώρεσε ελπίζω. Του έγραφα και για την πρόσκληση στο γάμο μου , όταν δεν είχε έρθει. Και για τη στενοχώρια μου και την τσαντήλα μου που δεν είχε έρθει και για την κουβέντα που είχαμε κάνει γι αυτό στη Θεσσαλονίκη, το 1990, και την κατηγορηματική του άρνηση ότι είχε λάβει ποτέ την πρόσκληση.
Του έλεγα στο βιβλίο ότι είχε δίκιο. Κι ότι την πρόσκληση δεν την είχα στείλει ποτέ. Από λάθος, αμέλεια, παραδρομή... ποιος ξέρει. Και του ζητούσα συγγνώμη. Την είχα βρει την πρόσκληση του 1973. Την είχα βρει 31 χρόνια μετά, το 2004, χωμένη, κάτω κάτω σε κάποιο συρτάρι του γραφείου μου, μέσα σε άλλα χαρτιά, κάρτες, αποδείξεις, χειρόγραφα...
Λεπτομέρειες θα μου πείτε. Ποιος ενδιαφέρεται.
Εγώ ενδιαφέρομαι. Και σήμερα, 36 χρόνια μετά, την έχω εδώ εκείνη την πρόσκληση γάμου και θα την παραδώσω στη Νέλλη.
Ευχαριστώ, νάστε καλά. |
