«Νόμισμα στην Όχθη» - Εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.

Επειδή μια παρουσίαση βιβλίου, έχει καταλήξει στις μέρες μας να αντιμετωπίζεται από τους περισσότερους, ακόμη κι αυτούς που αποφασίζουν να παραστούν, σαν μια βαρετή υποχρέωση - και γι αυτό δεν ευθύνονται μόνο εκείνοι που παρίστανται ή ΔΕΝ παρίστανται αλλά κυρίως, αυτοί που γράφουν βιβλία κι αυτοί που μιλάνε στις παρουσιάσεις - θα προσπαθήσω και λίγο να μιλήσω και -το κυριότερο- να μη μιλήσω για τον εαυτό μου.

Είναι κι αυτό μέσα στους λόγους που έχουν πολιτογραφηθεί ως βαρετές οι παρουσιάσεις βιβλίων: Το ότι οι παρουσιαστές μιλάνε από αρκετά έως πολύ για τον εαυτό τους. Μερικές φορές, έχει ενδιαφέρον.

Τις περισσότερες είναι αφόρητα αδιάφορο και βαρετό. Και μερικές φορές, ακριβώς επειδή ο προσκαλεσμένος είναι πολύ γνωστός και πολύ επιφανής, καταλήγει η ομιλία του να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το βιβλίο. Να το επισκιάζει δηλαδή.

Δεδομένου ότι έχω γράψει 10 βιβλία, έχω κάνει πάνω από 50 παρουσιάσεις των δικών μου βιβλίων και έχω κληθεί να μιλήσω σε τουλάχιστον άλλες 50, άλλων συγγραφέων, πιστέψτε με:

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Τι έχουμε εδώ λοιπόν;

Έχουμε ένα μικρό βιβλίο, ούτε 100 σελίδων, ενός νέου και άγνωστου συγγραφέα που αναζητεί τη θέση του, από ένα μικρό εκδοτικό οίκο που παλεύει για τη δική του, για ένα ιδιαίτερο θέμα που όσους δεν έχουν γνώση και επαφή με την ιδιαίτερη μουσική του αμερικάνικου νότου, δεν τους ελκύει.

Αυτή είναι η πρώτη εικόνα. Πιάστε το στα χέρια σας. Είναι όντως μικρό αλλά από πότε το μέγεθος, ο όγκος ενός βιβλίου δικαιώνει ή όχι το περιεχόμενό του;Είναι μικρός σχετικά ο εκδοτικός οίκος αλλά η άψογη αισθητική του βιβλίου, το εξώφυλλο, η διάταξη, η αφοσίωση και ο δυναμισμός και η ευρηματικότητα του εκδότη, σημαίνουν πολλά.Είναι νέος κι άπειρος ο συγγραφέας αλλά εδώ... εδώ κυρίες και κύριοι... οφείλετε να ανοίξετε το βιβλίο και ν' αρχίσετε να το διαβάζετε.

Όχι με τη γνωστή ελληνική συνταγή…πρώτη, δεύτερη, προτελευταία, τελευταία σελίδα και τελειώσαμε. Διότι εδώ που τα λέμε, έτσι διαβάζουμε πλέον η πλειοψηφία των νεοΕλλήνων.

Πρέπει ν αρχίσετε να το διαβάζετε και να μπείτε μέσα του, να το αφήσετε να σας κατακτήσει με τη διαγραφή των χαρακτήρων του και την ασυνήθιστη υπόθεσή του, να διαπιστώσετε πόσο εύκολα κυλάει γεννώντας σας κινηματογραφικές εικόνες μέσα απ' τις σελίδες του και τέλος, να το ακούσετε.

Να το ακούσετε μέσα απ' τις καλογραμμένες σελίδες του που εξελίσσονται μέσα από μια πόλη, μια πολιτεία που κατά πάσα πιθανότητα δεν γνωρίσατε και δεν θα γνωρίσετε ποτέ, τη Νέα Ορλεάνη με το ράθυμο, υγρό αέρα και την ιδιαίτερη μουσική και να μεταφερθείτε στην πολύβουη Νέα Υόρκη που πιθανώς να έχετε γνωρίσει αλλά ΟΧΙ ΕΤΣΙ.

Με τις πραγματικές τους εικόνες, τον πραγματικό τους λόγο κι όχι το λόγο των τηλεοπτικών διαφημίσεων, την πραγματική τους μουσική κι όχι τη μουσική των πολυκαταστημάτων.

Η Νέα Ορλεάνη και η Νέα Υόρκη μέσα απ΄ τις μουσικές τους, μέσα από τη ράγκ, μέσα από τη τζαζ , μέσα από τις ιδιαίτερες γωνιές τους που βυθίζονται στην ανωνυμία των ανθρώπων και την μεγαλοσύνη της μουσικής που τα ισοπεδώνει όλα και τα υποβαθμίζει σε απλά εργαλεία του μεγαλείου της, είναι σκηνικά. Μια πόλη, μια πόλεις, δεν είναι τελικά τίποτε περισσότερο από δυο δωμάτια.

Μέσα απ΄ αυτά τα δωμάτια, μέσα απ΄ το λόγο των πρωταγωνιστών που ο συγγραφέας τους έβαλε στο στόμα, μέσα από μια υπόθεση χωρίς κατασκευασμένη βία, χωρίς σκηνοθετημένη ακρότητα, χωρίς έντονη δράση, χωρίς αίμα και βίαιη σύγκρουση, χωρίς μεταφυσικά φαινόμενα και σεξ και χρήμα και πολιτική, ξετυλίγεται μια πραγματική ιστορία που ως πραγματική, έχει και βία, έχει και ακρότητα, έχει και δράση... κυρίως έχει πολλή μουσική, όλα τοποθετημένα ως εξαρτήματα απαραίτητα της λειτουργίας της ζωής εκεί.

Υπάρχει αλήθεια στο μικρό μυθιστόρημα του Απόστολου Θηβαίου. Υπάρχει δηλαδή ένα στοιχείο που μας λείπει απ' τη ζωή μας. Και έχουμε τη δυνατότητα να το βρούμε.

Όσοι θέλουμε να πάρουμε αυτό το βιβλιαράκι με το καλόγουστο εξώφυλλο και να διαβάσουμε, χωρίς μεγάλη προσπάθεια και σε λίγο σχετικά χρόνο, την ιστορία μιας ζωής.

Και τι με νοιάζει εμένα η ιστορία μιας ζωής; Θα ρωτήσει κάποιος ή κάποια. Εντάξει. Συγγνώμη. Κατά λάθος απευθυνθήκαμε σ΄εσάς.

Δεν θα προσπαθήσω να μεταπείσω κανέναν.

Θα τον αφήσω να διαβάζει free press που μοιράζουνε στο μετρό, να παρακολουθεί απογευματινά σήριαλ στην τηλεόραση

και ν ακούει την προκατ μουσική που βάζουνε στο The Mall, στο Golden Hall ή σε οποιοδήποτε πολυκατάστημα, καθώς θα ψωνίζει τα ξυριστικά του ή τα βαψίδια της.

Δεν τα υποτιμώ, δεν τα μηδενίζω. Χρήσιμα και απαραίτητα όλα αυτά. Αλλά όχι μόνον αυτά.

Ξέρετε τελικά ποιοι καθορίζουν την πορεία, την ποιότητα, το χρώμα και τον ήχο της ζωής μας; Όλοι αυτοί που παρακολουθούν τις εκπομπές του Λαζόπουλου και διασκεδάζουν με το μεγάλο ταλέντο του και μετά, βγαίνουν στο δρόμο, χωρίς να έχουν καταλάβει τίποτε απ΄ αυτά που άκουσαν και είδαν και αναζητούν τον υπεύθυνο για τα χάλια μας, χωρίς να τους περνάει απ΄ το μυαλό ότι μπορεί να είναι κι αυτοί οι ίδιοι κάπου υπεύθυνοι.

Είναι πολλοί. Αλλά δεν είναι ΟΛΟΙ.