Αν είναι αλήθεια, τραυματιστείτε εγκαίρως.

Η πρώτη είδηση μου ήρθε κατ ευθείαν από την «πηγή» της: Τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Εκεί όπου κυκλοφορούν αμέσως, χωρίς λογοκρισία, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς υστεροβουλία όλες οι πληροφορίες. Οι οποίες βέβαια είναι ανεπίσημες. Και ανεπεξέργαστες. «Λένε ότι πιάστηκε «ντοπέ» η ...». Αιφνιδιάστηκα. Κι έκανα διάφορες σκέψεις :
1. Πότε έγινε αντιντόπινγκ κοντρόλ;

2. Τριάντα τριών χρονών γυναίκα , πριν από τους Ολυμπιακούς στην πατρίδα της, να πιαστεί «ντοπέ»; Δεν είναι χοντράδα;

 3. Μα ήταν στη «ντόπα» η κοπέλλα αυτή;

4.Δεν πήγαινε δα για μετάλλιο. Μια Ολυμπιακή εμφάνιση ήθελε να κάνει.Ποιός να θέλει να την δυσφημίσει;

Οι εξελίξεις και οι επισημάνσεις και τα δημοσιεύματα και επιβεβαίωσαν αλλά και δεν επιβεβαίωσαν την είδηση. Ναι ήταν έτσι, όχι δεν ήταν ακριβώς αυτό, ναι πήγε, όχι δεν πήγε, δεν ήθελε, δεν μπορούσε, είχε ειδοποιήσει, θα κάνει αγωγές, θα κάνει μηνύσεις, δεν θα συμμετάσχει. «Μπλοκαρίστηκα». Είχε προηγηθεί και η είδηση για την απόσυρση του Γκατσιούδη, τον είχα μάλιστα δει, σε  κακή ομολογουμένως κατάσταση εμφανισιακά στην τηλεόραση και είχαν συντριβεί γι αυτό τον λεβέντη και το χαμένο μετάλλιο.
Ακολούθησαν τα ξένα- γι αυτό και ύποπτα- δημοσιεύματα για τη Θάνου και τον Κεντέρη και για τους άλλους. Τους ξένους. Και οι διαψεύσεις. Και η συνέντευξη του Κεντέρη. Η ειλικρινέστατη - όπως εγώ την εισέπραξα- συνέντευξη.
Τον λατρεύω τον Κεντέρη. Τον θαύμασα, με έκανε περήφανο, τον υποδέχτηκα, τον τιμώ. Και τη Θάνου. Και τον Γκατσιούδη. Και τ άλλα τα παιδιά. Βγήκα στους δρόμους για πάρτη τους. Ένοιωσα τρία μέτρα ψηλός από τα κατορθώματά τους. Καμάρωσα για όλους τους. Και τώρα θέλουν να μας τα χαλάσουν όλα; Θέλουν να μας πάνε πίσω, στην εποχή του Παναθηναικού Σταδίου; Διότι ξέρετε πως γίνονται αυτά; Μια σπίθα αμφιβολίας να ανάψει, μια σκέψη αμφισβήτησης να γίνει και όλα εμπλέκονται σε μια τεράστια «Θεωρία του ντόμινο». Και ξαπλώνονται κάτω σαν τραπουλόχαρτα. Δεν πιστεύουμε - απ΄τη μια στιγμή στην άλλη- τίποτε πια. Θεωρούμε ότι τα πάντα είναι μη γνήσια, πλαστά, «φτιαγμένα». Έτσι δεν έγινε με το ποδόσφαιρο και τους «στημμένους» διαιτητές και τα «περίεργα» πέναλτι και τις «παράξενες» φάσεις και τα  «λουλούδια» και τα «μπουμπούκια» και τους παράγοντες και τους χρηματισμούς; Και τα «πακέτα»; Ε, πιστεύει κανείς λογικός τα τελευταία 10-15 χρόνια ότι τα πρωταθλήματα και οι τίτλοι και τα κύπελλα και οι νίκες είναι απολύτως «καθαρά»;
Δηλαδή τι θα γίνει τώρα; Θα μας «βρωμίσουνε» και τη νίκη της Πατουλίδου και τα χρυσά του Πύρρου και του Κάχι και τους θριάμβους των άλλων παιδιών;
«Μα η Τσιαμήτα δεν ήταν παγκόσμια πρωταθλήτρια το 1999 και από τότε προσπαθεί να συνέλθει από τραυματισμό;» ρωτάει ο σκεπτικιστής. «Ξέρεις πολλούς τραυματισμούς που να σε ταλαιπωρούν πέντε χρόνια χωρίς να σ αφήσουν να αγωνιστείς έστω και μία φορά;»
Με πιάνει η καρδιά μου που τα σκέπτομαι και δεν θέλω, δεν τολμώ, δεν μπορώ να τα πιστέψω. Ναι, ξέρω ότι ψεύτες, ανταγωνιστές, καλοθελητές υπάρχουν πολλοί και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ξέρω τις ιστορίες με τους ντοπαρισμένους παγκόσμιους ρέκορντμεν και την καυμένη τη Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ και - πρόσφατα- με τον Χάρισον, ξέρω ότι Κοχ, Κρατοτσβίλοβα και άλλες ανατολικογερμανίδες και Αμερικανούς και Ρώσους έχουμε  χρόνια να τους δούμε.
Αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι εμείς κερδίσαμε τέτοια μετάλλια. Κι ότι θα κερδίσουμε κι άλλα, σ αυτούς τους αγώνες.
Και καλώ, παρακαλώ , ικετεύω όλους όσους και όλες όσες σκοπεύουν - αν σκοπεύουν- να πάνε για τέτοιου είδους μετάλλιο από