Ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον…

Η ανακοίνωση για την κοινή συνεδρίαση με θέμα την κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της Δικαιοσύνης, που είχαν τα προεδρεία των Δικαστικών Ενώσεων, (της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών και της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος) και του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, με ικανοποίησε πολύ, όπως και κάποιες από τις 8 παραγράφους συμπερασμάτων που κατέληξαν.

Φυσικά, «εκφράζουν την έντονη ανησυχία και τον προβληματισμό τους για τα αρνητικά φαινόμενα που εκδηλώνονται το τελευταίο διάστημα στο χώρο της Δικαιοσύνης.». Αλίμονο. Αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι ότι επιχειρούν μέχρις ενός ορίου να απενοχοποιηθούν ως κλάδοι και απλώς εκφράζουν ευχολόγια. Όπως: «Διακηρύσσουν ότι οι δικαστές και εισαγγελείς πρέπει να ασκούν τα καθήκοντά τους χωρίς επηρεασμούς και απόπειρες χειραγώγησής τους. Κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους ενεργούν αδέσμευτα με μόνο γνώμονα το νόμο και τη συνείδησή τους.».

Αυτό θέλει πολύ μεγάλη κουβέντα. Διότι αυτή είναι κουβέντα «αναμάρτητων» που τίποτε δεν ομολογούν αλλά επιχειρούν να «τα φορτώσουν» σε... κάποιους άλλους.

Οι πάσης φύσεως Δικαστικοί λειτουργοί βρίσκονται υπό ανάλογες κατηγορίες για την άσκηση των καθηκόντων τους. Θα χρειαζόταν μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Διότι «ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω» όπως λένε οι γραφές.

ΟΙ αξιώσεις και απαιτήσεις τους για αλλαγή του τρόπου ανάδειξης των προέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και για επαναφορά του θεσμού του αυτοδιοίκητου σε όλα τα μεγάλα δικαστήρια και τις εισαγγελίες της χώρας είναι μεγάλο θέμα που ως μη νομικός, θεωρώ πως αυτή τη στιγμή δεν δικαιούμαι να θίξω. Αλλά η εκτίμησή τους ότι πρέπει να απαγορευτεί απολύτως ο διορισμός δικαστικών λειτουργών, εν ενεργεία και συνταξιούχων, σε πάσης φύσεως διοικητικές θέσεις, δεν με βρίσκει και τόσο σύμφωνο. Ένας συνταξιούχος δικαστής μπορεί να κάνει πολύ επαρκέστερα τη δουλειά που θα του ανατεθεί από έναν ...κτηνίατρο ή ένα ...δημοσιογράφο εάν η δουλειά έχει σχέση με το χώρο της Δικαιοσύνης.

Για όλα τα άλλα συμπεράσματα στα οποία κατέληξαν μετά την σύσκεψή τους δεν έχω άποψη και πραγματικά στηρίζω τις προτάσεις, τις αξιώσεις και τις προθέσεις τους. Αλλά για την πρότασή τους για «τη ριζική αναμόρφωση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και ειδικά ως προς το θέμα του χρόνου παραγραφής των αδικημάτων αυτών», οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να πιέσουν προς όλες τις κατευθύνσεις ώστε το θέμα να «έρθει στο τραπέζι». Και μέσα σ αυτό, θάπρεπε να περιλάβουν και το θέμα της βουλευτικής ασυλίας, τόσο προς επαναδιατύπωση όσον και προς εξορθολογισμό ώστε ούτε οι βουλευτές, ούτε οι απλοί πολίτες να δικαιούνται να μην γνωρίζουν περί ποίου πρόκειται.

Υστερόγραφο: Επειδή το όνομά μου αναφέρθηκε σε δημοσίευμα καθημερινής εφημερίδας αναφορικά με επαφές που έχουν γίνει εκ μέρους του ΛΑΟΣ προς τέως βουλευτές, δηλώνω ότι με τους περισσότερους βουλευτές του κόμματος αυτού γνωρίζομαι και μιλάω τακτικά , ότι ο πρόεδρός του Γιώργος Καρατζαφέρης είναι φίλος μου από τη δεκαετία του ΄70 αλλά ότι ούτε «επαφή» για συνεργασία έχω κάνει, ούτε επιθυμία για ...αποσκίρτηση εξεδήλωσα ποτέ.