Τώρα ζητάνε και τα ρέστα;

Στα χρόνια πόυ δούλεψα ενεργά στο σχεδιασμό, την οργάνωση και την εκτέλεση παραγωγής μεγάλων αθλητικών γεγονότων στην Ελλάδα, είδα και γνώρισα πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους, Έλληνες και ξένους, έμαθα νοοτροπίες και στυλ ανθρώπων και φορέων, αντιμετώπισα ΠΑΣόκους, Νεοδημοκράτες,καρεκλοκένταυρους δημόσιους υπάλληλους, στρατηγούς, ναυάρχους, πτεράρχους, λοχαγούς και αστυνόμους, ιδιαίτερους γραμματείς, προστατευόμενους, γιούς και θυγατέρες «επωνύμων στελεχών», γενικούς γραμματείς και ειδικούς συνεργάτες και συμβούλους.
Το 1982 κάναμε με μοναδική επιτυχία τους Πανευρωπαικούς Αγώνες Στίβου στο νέο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Το 1983 κάναμε τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης Αμβούργο - Γιουβέντους στο ίδιο Ολυμπιακό Στάδιο. Το 1985 κάναμε τους Πανευρωπαικούς Αγώνες Κλειστού Στίβου στο νέο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Το 1991 κάναμε και τους Μεσογειακούς Αγώνες και το Πανευρωπαικό Πρωτάθλημα Κολύμβησης,Πόλο και Καταδύσεων στο νέο Ολυμπιακό  Κολυμβητήριο.
Και πόσα άλλα, διεθνή αθλητικά γεγονότα στο βόλει, στο μπάσκετ, στην ιππασία, στο τένις, στην ιστιοπλοία , στην άρση βαρών, στην πάλη δεν σχεδιάσαμε και εκτελέσαμε σε συνεργασία με το Στρατό, την Αστυνομία, την Κυβέρνηση, τις Παγκόσμιες Ομοσπονδίες και τις εγχώριες Ομοσπονδίες.
Χιλιάδες αθλητές ήρθαν, αγωνίστηκαν κι έφυγαν. Χιλιάδες παράγοντες, πρόεδροι και «άρχοντες». Χιλιάδες δημοσιογράφοι,τεχνικοί τηλεόρασης,προπονητές και παρακοιμώμενοι έφαγαν, ήπιαν,κοιμήθηκαν, μετακινήθηκαν,αγωνίστηκαν,νίκησαν ή έχασαν.

Ούτε μία φορά δεν είχαμε πρόβλημα ασφάλειας, ούτε μία φορά δεν είχαμε παράπονα, ούτε μία φορά δεν τσακωθήκαμε μεταξύ μας, ούτε μία φορά ξένος «φορέας» δεν μας επέβαλε ενέργειες, αποφάσεις του,μέτρα ή ελέγχους. Το γιατί όλους εμάς που σχεδιάσαμε και διοργανώσαμε δεκάδες μεγάλων αθλητικών γεγονότων -συμπεριλαμβανομένου του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου το 1997- δεν μας φώναξαν να εργαστούμε και να βοηθήσουμε είναι κάτι που θα το κουβαλάνε για πάντα στη συνείδησή τους, όσοι έχουν συνείδηση, αυτοί που φρόντισαν βιαστικά-βιαστικά (μερικοί μέχρι και αναξιοπρεπώς) να καπαρώσουν «για πάρτη τους» τις θέσεις.

Αυτό που συνέβη - και συμβαίνει- με τους Ολυμπιακούς Αγώνες με την τόση πίεση που ασκήθηκε και ασκείται στους διοργανωτές και με την τόση υποχωρητικότητά τους απέναντι στους «άρχοντες» της ΔΟΕ, είναι επιεικώς απαράδεκτο, πρωτοφανές,υβριστικό και ντροπιαστικό για όλους μας. Βεβαίως είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση, βεβαίως υπάρχει ο Μπιν Λάντεν, βεβαίως έγιναν οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Γι αυτό άλλωστε και οι νεοπαγείς και περίπου πρωτόπειροι διοργανωτές, κυβερνητικοί και διορισμένοι -ωστόσο υπεύθυνοι και αόκνως εργαζόμενοι ομολογουμένως - για τη διοργάνωση υπέκυψαν σε τόσα και τόσα. Δεν τολμώ να διανοηθώ κάτι άλλο. Γι αυτό άλλωστε και κάναμε αυτά που κάναμε που μας ζήτησαν, που απαίτησαν, που μας «στραγγάλισαν» για να κάνουμε. Επειδή μας ρήμαξαν στις «κάρτες» και στις έμμεσες και άμεσες απειλές και στις επισκέψεις και στα δημοσιεύματα και στη δυσφήμιση.

Τα κάναμε. Φέραμε μέχρι και το Ζέπελιν. Το ΝΑΤΟ. Την CIA και το  FBI και το στόλο της Μεσογείου κι ούτε που ξέρω τι άλλο. Μαντρώσαμε τους κατοίκους, Μπήκαμε στα σπίτια, στις κρεββατοκάμαρες,στις τουαλέτες τους. Καταργήσαμε τα αυτοκίνητα. Φτιάξαμε τα πάντα. Ξαμολύσαμε στρατιώτες, αστυνομικούς, κομμάντος, αύρες, σκυλιά στους δρόμους για την ΑΣΦΑΛΕΙΑ των «αρχόντων». Εναντίον της τρομοκρατίας. Θωρακιστήκαμε εντάξει; Πήραμε και τα συγχαρητήριά μας.
Κι έρχονται οι έξυπνοι οι Μεξικάνοι και πάνε να τραβήξουνε βίντεο τους πυραύλους στο στρατιωτικό αεροδρόμιο και την  Ακτή που θα υποδεχτεί