Σήμερα που οι πρώτες αντιδράσεις από την ομιλία και τη συνέντευξη Καραμανλή στη Θεσσαλονίκη έχουν κοπάσει και που άρχισαν ήδη οι συζητήσεις για την «επόμενη μέρα» στη Νέα Δημοκρατία, υπάρχει μια σειρά από ενδείξεις, σχολιασμούς, τίτλους εφημερίδων, επιστολών, άρθρων, πρωτοβουλιών, επαφών που αξίζει τον κόπο να αναλυθούν και να εξεταστούν. Κάπως πιο ψύχραιμα. Κάπως πιο σοβαρά.
Προσωπικά, ξεχωρίζω τρία «στοιχεία» δημοσιότητας που ξεφεύγουν από τις αναλύσεις των παραθύρων από τις οποίες, μόνο Τράγκας και Βερύκιος παρουσίασαν ενδιαφέρον.
Το πρώτο: ο πηχυαίος τίτλος απογευματινής, φιλοκυβερνητικής εφημερίδας σύμφωνα με τον οποίο «Ευτυχώς υπάρχει ο Καραμανλής» ή κάπως έτσι. Μα ο τίτλος αυτός ίσχυε κοντά 4,5 χρόνια και συγκρατούσε τα πάντα στη Ν.Δ. αλλά από το μεσημέρι της Κυριακής δεν ισχύει πλέον, με ενέργεια του ίδιου του Καραμανλή. Ο οποίος κάλυψε όπως μπορούσε αυτούς που έπρεπε να καλύψει και έτσι, αποφάσισε να πάψει να αποστασιοποιείται και να γίνει μέρος του προβλήματος. Προφανώς, σίγουρος ότι ο ίδιος θα μπορέσει να αποβεί αποτελεσματικότερος των ανθρώπων που κάλυψε, ο Καραμανλής «θυσιάζει» τη δημοφιλία του μπροστά στο γενικότερο συμφέρον.
Το δεύτερο: δημοσιεύματα του Τύπου ότι «η βάση της Ν.Δ. «βράζει» και η οργή είναι μεγάλη» και ότι «υπάρχει κινητικότητα, επαφές και τηλεφωνήματα στελεχών και βουλευτών» διότι «υπάρχει αγωνία που αφορά κυρίως τις επιπτώσεις στο εκλογικό σώμα» διότι «τα στελέχη δεν ξέρουν πώς θα απαντούν σε όσα θα τους λέει ο κόσμος» δεν ισχύουν.
Επιτρέψτε μου να γνωρίζω καλά ότι ανταλλαγή εντυπώσεων, κρίσεων και σχολίων φυσικά και έγινε αλλά μέχρις εκεί. Και ότι πολλά συμπεράσματα δεν έχουν βγει πλην αυτού που λέει ότι «Η μάχη του καφενείου είναι αδυσώπητη και για πρώτη φορά οι "γαλάζιοι" δεν ξέρουν πώς να τη δώσουν». Αυτό είναι γεγονός. Και αυτοί που επί χρόνια την έδιναν και τη δίνουν, χρειάζονται ενημέρωση και αισθάνονται αρκετά …εγκαταλελειμμένοι.
Το τρίτο που έχει επίσης ενδιαφέρον είναι το άσχημο «χτύπημα» που προσπαθεί να επιφέρει στη Νέα Δημοκρατία ο πρώην υπουργός της Ανδρέας Ανδριανόπουλος, γράφοντας σε άρθρο του: «Το ζήτημα πλέον δεν είναι πολιτικές επιλογές και ιδεολογικές κατευθύνσεις. Τα επιτακτικό αίτημα της κοινωνίας είναι να σταματήσει ο κατήφορος στην απίστευτη αθλιότητα. Τώρα καταλαβαίνω το μίσος που αντιμετώπισα από τον επίσημο μηχανισμό της Νέας Δημοκρατίας πριν από τις εκλογές του 2004. Εύκολα αντιλαμβάνομαι πλέον γιατί νεόκοποι παράγοντες και παραγοντίσκοι της ΝΔ θεωρούσαν εμένα και τον Στ. Μάνο ανεπιθύμητους. Γιατί βέβαια με την δική μας παρουσία αλεξιπτωτιστές της εξουσίας δεν θα ήταν δυνατόν να προσγειωθούν στις πλάτες της πάλαι ποτέ φιλελεύθερης παράταξης».
Απίστευτες «χοντράδες» από εξέχον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας το οποίο είδε την πόρτα εξόδου ύστερα από κάθετη διαφωνία του με τη δομή και τη φιλοσοφία του κόμματος. Και ο οποίος, ο ίδιος ως «αλεξιπτωτιστής της εξουσίας», υπέγραψε το 1993 την απόλυσή μου από την ΕΡΤ ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ύστερα από 17 χρόνια επειδή έκανα εκπομπή στον «Αθήνα 9.84». Και όταν, 6 χρόνια μετά του το ανέφερα με πίκρα, δεν το θυμόταν καν.
Αιδώς Αργείοι!!! |
