Μανία;

Γιατί ακριβώς μας έχει πιάσει αυτή η μανία να θεωρήσουμε την υπόθεση Τζέκου - Κεντέρη - Θάνου ως το σημαντικότερο θέμα της χρονιάς, τη στιγμή μάλιστα που άλλοι αθλητές μας άρχισαν να «μαζεύουν» μετάλλια και διακρίσεις και καθώς η διαδικασία των Ολυμπιακών Αγώνων προχωράει καλά; Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα θέμα το οποίο «πουλάει» και γεμίζει τα τηλεοπτικά παράθυρα, προσφέροντας κάποιες μοναδούλες στα κανάλια που δεν έχουν τα τηλεοπτικά δικαιώματα αλλά παρ΄όλα ταύτα πρέπει κάτι να κάνουν για να μείνουν «κοντά» στα Ολυμπιακά δρώμενα. Αντιλαμβάνομαι ότι το να λέγονται δημόσια, από πρόσωπα που λατρέψαμε και αγαπήσαμε, τέτοιες τερατώδεις ιστορίες περί του ατυχήματος με τη μοτοσυκλέττα δεν είναι πράγματα που συμβαίνουν κάθε μέρα. Όμως γιατί μας εκπλήσσει σε τέτοιο βαθμό η πιθανότητα να είναι ντοπαρισμένοι κάποιοι Έλληνες πρωταθλητές - άσχετο του αν θα πιαστούν με το χέρι στο βάζο με το γλυκό ή όχι ; Τώρα το ακούσαμε για πρώτη φορά; Δεν το ξέραμε; Τόσο αθώοι είμαστε; Καταλαβαίνω ότι  οι απλοί άνθρωποι, οι αγνοί φίλαθλοι, οι οπαδοί έστω μιας ομάδας, πολύ δύσκολα θα παραδεχτούν ότι οι αθλητές που αγαπούν και υποστηρίζουν δεν κερδίζουν και τόσο «καθαρά», ότι οι Έλληνες είναι αθλητές όπως οι αθλητές όλου του κόσμου και χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς – νόμιμες ή παράνομες δεν έχει σημασία- μεθόδους, ότι οι διαιτητές είναι άνθρωποι που επηρεάζονται, ότι οι τίτλοι και τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα δεν είναι πάντα καθαροί....
Πολύ ιδεολόγοι είμαστε; Αδιάφοροι προς την πραγματικότητα; Αγνωστικιστές; Τι στο διάολο άνθρωποι είμαστε όταν αρνιόμαστε να δεχτούμε την αλήθεια; Αυτό που δεν πάει καλά με τους Αμερικάνους, τους Γάλλους, τους Αυστραλούς, τους Ρώσους, δεν πάει καλά ούτε για εμάς. Γιατί δεχόμαστε ότι επί μια δεκαετία η Ανατολική Γερμανία θριάμβευε αθλητικά μόνο και μόνο επειδή οι γιατροί είχαν βρει ντόπες που δεν ανιχνεύονταν; Και ότι τα ίδια κοκτέιλ είχαν «περάσει» σιγά- σιγά και σε άλλους, «συμμάχους» - όπως οι Σοβιετικοί- έναντι πολιτικοστρατιωτικής υποστήριξης και μετά στους «εχθρούς» από τη Δύση έναντι τεράστιων ποσών; Αυτό γιατί το ξέρουμε; Όταν τα «παιδιά» είναι «δικά μας», αρνούμαστε το ...κακό;
Αλλά γιατί είμαστε έτοιμοι να «σταυρώσουμε» κάποιον που «πιάνεται» ; Αν ΔΕΝ πιανόταν, θα τον αποθεώναμε; Και πως να προχωρήσει απέναντι στους άλλους ο Έλληνας αν μείνει καθαρός; Πως να φέρει νίκες και μετάλλια αν δεν συναγωνιστεί τους άλλους επί ίσοις όροις; Και μη μου πείτε ότι δεν τα θέλουμε τα μετάλλια και τις νίκες. Μη μου πείτε ότι μας ενδιαφέρει απλώς η συμμετοχή. Τους πιέζουμε τους αθλητές να διακριθούν. Τους υποσχόμαστε και υψηλά πριμ για το κάθε μετάλλιο. Επίσημα πριμ. Το Ελληνικό κράτος λέει στους αθλητές « φέρτε μετάλλια και πάρτε εκατομμύρια. Δεν μας ενδιαφέρει τ ο τρόπος που θα τα φέρετε. Απλώς, φροντίστε να ...μην σας πιάσουν».
Ζούμε εδώ και χρόνια μέσα σε μια κατάσταση απέραντης «αβλεψίας». Εθελοτυφλούμε. Είμαστε ΟΛΟΙ μας υποκριτές. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη συμπεριφορά όλων μας αυτές τις τελευταίες μέρες; Πως αλλιώς να  κινητοποιήσει κανείς τη συνείδηση του κόσμου αν δεν του τα πει ανοιχτά και καθαρά;
Θα επαναλάβω αυτά που έγραφα με ...τρόπο πριν από τους Αγώνες: Αν υπάρχει κανείς Έλληνας αθλητής που σκοπεύει να μας «χαρίσει» σκάρτα και κίβδηλα μετάλλια, δεν τα θέλουμε. Και πρέπει να συμφωνήσουμε ΟΛΟΙ ότι δεν τα θέλουμε.  Και να δράσουμε αμέσως. Να μην περιμένουμε να τελειώσουν οι αγώνες για να αρχίσουμε συσκέψεις επί συσκέψεων και επιτροπές επί επιτροπών.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σίγουρα σε δύσκολη θέση γιατί υπό κανονικές συνθήκες, δεν μπορεί να παρέμβει. Θα πρόκειται για εξωθεσμική παρέμβαση. Είναι όμως « κανονικές» οι συνθήκες;