Να μας ζήσει ο "Μάγος" της TV.

Αφήνοντας στην άκρη  -τουλάχιστον για σήμερα- το θέμα Κεντέρη - Θάνου - Τζέκου που έτσι κι αλλιώς θα μας απασχολεί για πολύ καιρό με τη μία ή την άλλη πλευρά του, θέλω να αναφερθώ σε μια από τις «δοξασίες», σε ένα από τα ...ταμπού που ο ΑΘΗΝΑ 2004 και η Δ.Ο.Ε. επέβαλαν - προφανώς για λόγους προσωπικών συμφερόντων- αφού πρώτα το πολυδιαφήμισαν, χωρίς πιθανώς να ξέρουν τι λένε. Μιλάω για τον αποκαλούμενο από διάφορους μυαλοπώληδες του 2004 και ιδίως της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής ,«Μάγο της Τηλεόρασης». Τον Ισπανό  «Παραγωγό» Μανόλο Ρομέρο, τον τύπο που δεν δίστασα να αποκαλέσω «νταβατζή» των μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων.
Το θέμα δεν είναι αν το Ρομέρο πήρε σχεδόν χαριστικά και εις βάρος των όποιων άλλων είχαν υποβάλει προσφορές κι αυτή τη δουλειά επειδή είχε επιφανή...«κονέ» , όπως  «έκλεισε» και καμιά πενηνταριά άλλες μεγάλες δουλειές τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι καν τό ότι η τηλεοπτική παραγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων μας εστοίχισε τόσα πολλά χρήματα που θα μπορούσαμε να έχουμε φτιάξει δυο νέες ΕΡΤ με τα τόσα εξειδικευμένα, τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα που απαίτησε να του εξασφαλίσουμε. ( με τόσα και με τέτοια μηχανήματα και ο γκαραζιέρης μου ο Γρηγόρης θα γινόταν τηλεοπτικός παραγωγός).
Το βασικότερο είναι ότι η τηλεοπτική παραγωγή ΔΕΝ είναι καλή. Αντιθέτως.  Μπορεί τα φώτα , οι μουσικές, τα πυροτεχνήματα, οι φορεσιές , τα χίλια άτομα και τα χίλια εφφέ της τελετής έναρξης να δημιούργησαν άριστη εντύπωση.  Ήταν όμως  οι σκηνοθέτες των 100 και πλέον μηχανών λήψης με τους γερανούς και τα «τραινάκια» και τα ελικόπτερα που έκαναν τη «χοντρή δουλειά», συμπληρώνοντας αυτό που είχε στήσει ο Παπαιωάννου.
Ξεκινώντας όμως οι αγώνες, οι τηλεοπτικές καλύψεις παρουσίασαν τόσες πολλές και τόσο μεγάλες αδυναμίες που είναι να βάζεις τις φωνές. Σταχυολογώ: Στην κολύμβηση, έχουν βάλει το λογότυπο της τηλεοπτικής κάλυψης επάνω δεξιά . Εκεί δηλαδή ακριβώς όπου τερματίζουν στο γενικό πλάνο οι κολυμβητές στις διαδρομές 1 και 2. Με αποτέλεσμα όλες αυτές τις μέρες, αν τύχει και κολυμβητές στις δυο αυτές διαδρομές πηγαίνουν καλά, δεν τους βλέπουμε  πότε τερματίζουν.
Στο τένις, δεν υπάρχει γραφική πληροφόρηση για την εξέλιξη του σκορ στο γκέιμ που παίζεται. Ξέρουμε τι έγινε στο προηγούμενο σετ, αλλά όχι στο εν εξελίξει γκέιμ.
Στο μπάσκετ, τα στατιστικά στοιχεία είναι για κλάματα.
Στην ιστιοπλοία η κάλυψη είναι δραματικά κακή. Το ξέρουμε ότι είναι δύσκολο τηλεοπτικά σπορ. Αλλά ένας «μάγος» τα καταφέρνει όλα. Αλλιώς δεν ισχυρίζεται ότι «όλα καλύπτονται» και δεν βάζει την ιστιοπλοία στις ζωντανές καλύψεις.
Αλλά αυτό που είναι πραγματικά τραγικό είναι τα ριπλέι. Οι κάμερες των ριπλέι δεν δείχνουν τίποτε διαφωτιστικό, είναι βαλμένες στο γάμο του Καραγκιόζη, δεν εξυπηρετούν, δεν επεξηγούν, δεν προσφέρουν ενώ και οι επιλογές των φάσεων που ξαναδείχνονται είναι πρόχειρες, βιαστικές και επιπόλαιες.
Και τέλος – από μια εντελώς πρόχειρη σταχυολόγηση- σε κανένα στάδιο δεν έχει αναδειχτεί ο χώρος. Δεν έχουμε δει τα στάδια. Μισά, κομμένα, με έμφαση στις άδειες και όχι τις γεμάτες κερκίδες, μια σκέτη δυστυχία. Ακόμα και τους εκπληκτικούς χώρους των φυσικών εμποδίων της Ιππασίας και της τεχνητής λίμνης του Κανόε, τους κατέστρεψαν.
Όπως άλλωστε και ο υπεύθυνος στην ΕΡΤ ο οποίος προχτές, «έκοψε» το ματς πόιντ του συγκλονιστικού αγώνα της ηρωικής, τραυματισμένης Δανιηλίδου στο τένις για να περάσει την εικόνα στο τρίτο δεκάλεπτο του μπάσκετ.
Και τουλάχιστον ο Ρομέρο τα είχε πάρει χοντρά!