Το Μεγάλο Πανηγύρι.

Το ότι η Ελλάδα κατάντησε ένας τεράστιος και ανεξέλεγκτα πανηγυριώτικος  χώρος, το ξέρουμε όλοι εδώ και πολλά χρόνια. Δημόσια Διοίκηση για κλάματα, θεσμοί χωρίς ισχύ, έθιμα υπό κατάληψη, Αρχές χωρίς ημερομηνία λήξης, φορείς χωρίς ραχοκοκαλιά, δημόσιοι υπάλληλοι- εργαζόμενοι χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ιεραρχία χωρίς ουσία, μια απέραντη ερημιά χωρίς ελπίδα, χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτικές. Ένα αυθαίρετο Λούνα Παρκ, «στημμένο» εκεί όπου κάποτε υπήρχε η Ελλάδα με ένα και μόνο Τμήμα σε λειτουργία: Το Ταμείο. Από το οποίο πρέπει να περάσεις θές δεν θες, χρωστάς δεν χρωστάς, μπορείς δεν μπορείς. Με ταπεινωμένη την ψυχή σου, κουρσεμένα τα όνειρά σου, ψαλλιδισμένα τα φτερά σου, πρέπει απλώς να περάσεις από το Ταμείο για να πληρώσεις.
«Μα ...ακόμα και τώρα, που άλλαξε η κυβέρνηση, που ήρθε η Νέα Δημοκρατία, μ ένα καινούργιο αρχηγό, ένα νέο και άφθαρτο άνθρωπο που έχει ιδέες και ιδανικά;» θα μπορούσε να ρωτήσει ο αθώος παρατηρητής.  «Ναι, ακόμα και τώρα» θα του απαντούσε κάποιος από τους ολίγους εναπομείναντες αναλυτές της πραγματικότητας που δεν φοβάται να πει την αλήθεια γιατί δεν χρωστά τίποτε σε κανέναν.
Κι αυτό που λέω δεν έχει σχέση ας πούμε με την ΕΥΔΑΠ που ειδοποιεί τους κατοίκους μιας γειτονιάς της Αθήνας ότι στις «τόσες του μηνός θα σας κόψουμε το νερό γιατί θα γίνουν έργα» αλλά στις «τόσες» του μηνός ΔΕΝ το κόβει επειδή «έτσι γουστάρει» αλλά το κόβει στις «τόσες συν πλην μία ή δυο». Δεν έχει σχέση με τα πάσης φύσεως «έργα» που γίνονται χωρίς ειδοποίηση, χωρίς προειδοποίηση προς τους κατοίκους, τους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων και μαγαζιών και περίπτερων οι οποίοι –χιλιάδες άνθρωποι- βρίσκονται ξαφνικά στη μέση της ...Σαχάρας. Δεν έχει σχέση με τόσα και άλλα τόσα παρόμοια περιστατικά που δείχνουν πόσο ανήμερο θηρίο είναι η επιπόλαιη «εξουσία» την οποία δεν καταφέρνει να πολεμήσει ούτε αυτή η ίδια η νέα και άφθαρτη κυβέρνηση πιθανώς επειδή πολεμιέται «από μέσα», υπονομεύεται από ανίκανους καρεκλοκένταυρους και μυωπικούς μανδαρίνους αλλά και από  ανίκανα «στελέχη» που δεν αποκλείεται να διόρισε ακόμη κι αυτή η ίδια. Η οποία «φορτώνεται» στην πλάτη της, ανεύθυνη στην ουσία αλλά υπεύθυνη στον τύπο, όλα τα κακά της ανικανότητας των «στελεχών». Τις δικαιολογημένες γκρίνιες, των ίδιων των ψηφοφόρων της.
Βρήκα τις προάλλες, κάτω από την εξώπορτα του σπιτιού μου, στην Πατησίων 149, ένα σκέτο «βρωμόχαρτο» , επίσημο έγγραφο του Ελληνικού Κράτους, με σφραγίδα από την «Ενοποίηση Αρχαιολογικών Χώρων Αθήνας Α.Ε.», Λυκούργου 17 πάνω σε έντυπο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΧΩΔΕ, ΓΕΝ. Δ/ΣΗ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ, με υπογραφή της δικαστικής επιμελήτριας Βασιλικής Αθ. Κ...που κοινοποιήθηκε την 26/5/04, ώρα 14.50 . Ήταν μια «απόφαση» της ...26/11/2003, με διάφορες κοινοποιήσεις, προς τον «φερόμενο ιδιοκτήτη ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ ΧΑΡΗΣ- 28ης Οκτωβρίου 149(Πατησίων)» και η οποία χαρακτήριζε ως «αυθαίρετη τη ...διαφημιστική πινακίδα.....στον 2ο  όροφο...και τον καλούσε να την απομακρύνει σε...15 ημέρες.
Βγήκα έξω, κοίταξα ψηλά στα μπαλκόνια. Καμία πινακίδα ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ ΧΑΡΗΣ.
Ρώτησα τη γυναίκα μου :« Βρε Βίκυ, πότε έφυγε το κομμωτήριο του Χάρη;»
« Προ 10 ετών» μου απάντησε.
Διάφορα ονόματα, διάφορες υπογραφές πάνω στο πεταμένο κάτω από την πόρτα βρωμόχαρτο. Που απευθυνόταν στον ιδιοκτήτη μιας επιχείρησης που έχει φύγει δέκα χρόνια από το κτίριο, να απομακρύνει μια πινακίδα που δεν υπάρχει.
Κανείς σ αυτό το απέραντο Λούνα Πάρκ στο οποίο μετέτρεψαν την Ελλάδα αυτοί που μας κυβερνούσαν είκοσι χρόνια δεν ζητά ΠΟΤΕ έστω μια «συγγνώμη». Μόνο που όλοι τους έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι «φταίει ο Καραμανλής».