Δεν είμαι βέβαια σε θέση να ξέρω σήμερα πως εξελίσσεται η ιστορία με τον πρωταθλητή της κολύμβησης του οποίου το δείγμα έδειξε την ύπαρξη παράνομης ουσίας ούτε βέβαια και πως θα εξελιχθεί στο μέλλον.
Ξέρω βέβαια ότι το παιδί αυτό έπαθε σοκ μόλις έμαθε το αποτέλεσμα του δεύτερου ελέγχου του πρώτου δείγματος του οποίου ο πρώτος έλεγχος είχε βγει «καθαρός» και ότι φωνάζει με όλη τη δύναμή του ότι δεν είχε πάρει κανένα σκεύασμα, κινεζικής ή άλλης προέλευσης. Ξέρω όμως ότι και οι αρσιβαρίστες που βρέθηκαν στην ίδια θέση προ μηνών το ίδιο έλεγαν και ότι και άλλοι πρωταθλητές μας έχουν ισχυριστεί στο παρελθόν ότι «δεν έχουν ιδέα» τι τους έδιναν οι προπονητές τους.
Αυτό, σε πρώτη «ανάγνωση» είναι η φυσιολογική αντίδραση του οποιουδήποτε «ζαβολιάρη» όταν «πιάνεται στα πράσα». Δεν αποκλείεται όμως να έχει και δίκιο. Όμως αυτή είναι η νομοθεσία, αυτή είναι η διαδικασία, αυτή είναι η πραγματικότητα. Όταν κάνεις υψηλό πρωταθλητισμό, πρέπει να γνωρίζεις ΟΛΟΥΣ τους κανόνες και ΟΛΑ τα ενδεχόμενα. Ανεξάρτητα του πόσο αθώος πιστεύεις ότι είσαι, πρέπει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ και να φαίνεσαι αθώος. Κι όταν τα δείγματα των ούρων δείχνουν παράνομη ουσία …κλάφτα Χαράλαμπε.
Ελπίζω τα πράγματα να είναι έτσι όπως λέει ο αθλητής. Και για τον ίδιο και για τους φιλάθλους που πολλά περίμεναν και για τον Ελληνικό αθλητισμό που αλλιώς θα πάει πολύ τραυματισμένος στο Πεκίνο με αναμφισβήτητες τις συνέπειες που θα υπάρξουν. Αθλητικές, κοινωνικές ΚΑΙ πολιτικές.
Όμως μέσα στη «σκασίλα» μου για το νέο κρούσμα, δεν μπορώ να μη φέρω στο νού μου τη Ναταλί. Την ανάπηρη Νοτιοαφρικάνα κολυμβήτρια που αν και το αριστερό της πόδι είναι κομμένο από το γόνατο και κάτω, πάει στο Πεκίνο για να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις τις αρτιμελείς αντιπάλους της.
«Όταν ζεις στο παρελθόν, ποτέ δεν πετυχαίνεις τους στόχους σου», δηλώνει η Ναταλί κάθε φορά που τη ρωτούν πώς καταφέρνει να ανταγωνίζεται αρτιμελείς κολυμβήτριες. Δεν είναι μία οποιαδήποτε πεισματάρα αθλήτρια με πρόβλημα. Είναι η πρώτη ακρωτηριασμένη κολυμβήτρια που κατόρθωσε να προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου ανταγωνιζόμενη αρτιμελείς αθλήτριες στις πισίνες!
Η 24χρονη Νοτιοαφρικανή είχε χάσει για …μια χεριά την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ το 2000 στο αγώνισμα των 800 μέτρων. Έναν χρόνο , πάνω στο σκουτεράκι της, τη χτύπησε αυτοκίνητο. Επί μία εβδομάδα οι γιατροί πάλευαν να σώσουν το αριστερό της πόδι. Η μάχη ήταν άνιση.
Η Ναταλί Ντι Τόιτ δεν έχασε το θάρρος της. Συνέχισε να προπονείται. Το 2002 έγινε η πρώτη ακρωτηριασμένη κολυμβήτρια που συμμετείχε σε μεγάλη διοργάνωση στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η μοναδική ανάπηρη που συναγωνίζεται αρτιμελείς. Έχει ξαναγίνει. Από το Νεοζηλανδό δρομέα Χάλμπεργκ ( με παράλυτο το αριστερό του χέρι) τη δεκαετία του ΄60, μέχρι την τυφλή Αμερικανίδα δρομέα Ρούνιαν στο Σίδνει.
Αλλά τι διαφορά ανάμεσα στις «μεν» και στις «δε» περιπτώσεις. |
