«Πτυχώσεις» και …Ψυχώσεις.

Η πρόσκληση που έφτασε στο γραφείο έλεγε: « Η Πολιτιστική Ολυμπιάδα, το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα και το Μουσείο Μπενάκη, σας προσκαλούν στα εγκαίνια της Έκθεσης «Πτυχώσεις»- Από το αρχαίο ελληνικό ένδυμα στη μόδα του 21ου αιώνα.
Την Τρίτη 22 Ιουνίου 2004 στο νέο κτίριο του Μουσείου Μπενάκη.
Εσείς τι θα λέγατε; Δεν θα θεωρούσατε ότι είναι ένα ενδιαφέρον πολιτιστικό γεγονός, υπό την αιγίδα μάλιστα της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, σε σημείο ώστε να συμπιέσετε το πρόγραμμά σας και να πάτε- έστω για λίγο;
Αυτό έκανε και η αφεντιά μου να αποφασίσει να βρει χρόνο , θεωρώντας ότι όταν σε καλούν κάπου ή πρέπει να πηγαίνεις ή – στην αντίθετη περίπτωση- να απαντάς αρνητικά, εκτός κι αν πρόκειται για «πρόσκληση του συρμού», μια πρόσκληση δηλαδή που οι οργανωτές την στέλνουν όπου λάχει με μόνο στόχο να μαζέψουν κόσμο κι όποιος πάει κι΄ ότι «κάτσει».
Παρά το γεγονός ότι η συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής που συζητούσε το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για το Ευρωπαικό Ένταλμα Σύλληψης κρατούσε σε μάκρος και ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, γεμάτη αντεγκλήσεις και συγκρουσιακές καταστάσεις, σηκώθηκα με «μαύρη καρδιά» και έφυγα για να προλάβω να τιμήσω αυτούς που με είχαν τιμήσει προσκαλώντας με στις «Πτυχώσεις», κυρίως την Πολιτιστική Ολυμπιάδα που «υπέγραφε» την πρόσκληση αλλά και την ευρύτερη Ολυμπιακή, Πολιτιστική «ατμόσφαιρα» που έβγαινε από την κεντρική ιδέα.
Αφού διασχίσαμε μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας φτάσαμε στην Πειραιώς 138 όπου τόλμησα και μπήκα κι εγώ περιμένοντας το ελάχιστο από μια τέτοια «μοδάτη» πρόσκληση, κάποιον στην υποδοχή να σε χαιρετίσει, να σε καθοδηγήσει και να σου δώσει ένα φυλλάδιο, ένα ενημερωτικό έντυπο, κάτι που θα πρόδιδε μια στοιχειώδη οργάνωση κι έναν ελάχιστο σεβασμό στους καλεσμένους.
 Το πρώτο που «εισέπραξα» προχωρώντας μέσα στον ξέφραγο, χωρίς είσοδο, χωρίς υποδοχή, χωρίς οποιοδήποτε έλεγχο ημι-ξεσκέπαστο χώρο όπου εκατοντάδες άνθρωποι τριγύριζαν, οι περισσότεροι κρατώντας ένα ποτήρι στο χέρι, ήταν μια ισχυρή …σφαλιάρα.
Τώρα σφαλιάρα ήταν, γροθιά ήταν δεν ξέρω ήταν όμως δυνατή και στο κάτω μέρος του σβέρκου μου που με άφησε περίπου ημιλιπόθυμο και απορούντα. «Έλα εδώ βρε συ που μπαίνει μέσα και κάνεις ότι δεν μας βλέπεις»…ήταν η φράση που συνόδευσε τη σφαλιάρα από μια γνωστή κυρία, με το ποτήρι στο χέρι, σε μάλλον …ημιμεθή κατάσταση. Μέχρι να της εξηγήσω ότι μέσα στον κόσμο πράγματι δεν την είχα δει, άκουσα την παρακάτω παρατήρηση από διερχόμενο ζεύγος : «Μπα; Τι θέλει αυτός εδώ;  Έχουνε καλέσει κι αυτούς;» Και στην προσπάθειά μου να …εισχωρήσω στο εσωτερικό, μπας και βρω τον νέο πρόεδρο της Πολιτιστικής, το Σταμάτη Μαύρο ή τον Υπουργό, τον Πέτρο Τατούλη ή κάποιον άλλον αρμόδιο, έπεσα φάτσα με φάτσα με γνωστή κυρία που παλαιότερα ήταν επί της υποδοχής και στα μέσα και στα έξω του Υπουργείου Πολιτισμού  η οποία υποδεχόταν κόσμο, με το ποτήρι της στο χέρι και η οποία που γύρισε επιδεικτικά την πλάτη.
Είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε άλλο τόπο, άλλο χρόνο, σε άλλη ίσως διάσταση όταν μια άλλη, άγνωστή μου κυρία έπεσε επάνω μου, με τσαλαπάτησε , μου έριξε μια θυμωμένη ματιά, γύρισε και κοίταξε το συνοδό της και …με κατάβρισαν κι οι δυό. «Πάει…τελειώσατε κύριε» μου είπε η κυρία, ο συνοδός της με αποκάλεσε «ανόητο» και μου απηύθυνε την παραίνεση «…άντε φύγε από εδώ». Φυσικά και έφυγα. Προφανώς, κακώς πήγα. Πως τόλμησα;