Ο ανεπανάληπτος κύριος Νταλάρας

Πριν από περίπου ένα χρόνο,  χωρίς να αμφισβητήσω το ταλέντο και τη δημιουργικότητά του, είχα γράψει ένα σχόλιο στην εφημερίδα traffic για τον δημοφιλή τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα και την εν γένει «συμπεριφορά» του, τη μεταχείριση που τυγχάνει από συγκεκριμένα ΜΜΕ αλλά και την ευνοιοκρατική συμπεριφορά απέναντι στο πρόσωπό του από το «επίσημο κράτος», σε σχέση με συναυλίες του εκτός των συνόρων. Προς τιμήν του ο Γιώργος, τον οποίο γνωρίζω κάπως από το παρελθόν, μου τηλεφώνησε για να «παραπονεθεί» για αυτά που του έγραψα, δείχνοντάς μου μια ευαισθητοποίηση και μια επικοινωνιακή «προσβασιμότητα» που με εξέπληξε ευχάριστα. Στη συζήτηση που επακολούθησε, του μετέφερα ένα παράπονο , μια απορία μου, μια σειρά ερωτημάτων μου γύρω από την πολιτικο-κομματική του συμπεριφορά που τον οδηγεί εδώ και χρόνια να εμφανίζεται μόνο σε εκπομπές  «φιλικών» καναλιών , παρουσιαστών και ραδιοφωνικών σταθμών και να δίνει συνεντεύξεις σε συγκεκριμένες εφημερίδες και περιοδικά. Και του μετέφερα το  εύλογο ερώτημα: « Οι ακροατές των «άλλων» σταθμών και οι αναγνώστες των «άλλων» εφημερίδων δεν έχουν δικαίωμα να διαβάζουν συνεντεύξεις, γνώμες, απόψεις και ειδησεογραφία γύρω από έναν τόσο αγαπημένο τους τραγουδιστή;» Αναρωτήθηκα τέλος μήπως δεν καταλαβαίνει ότι με την μεροληπτική του αυτή συμπεριφορά θεωρεί όλους τους «άλλους» αναγνώστες και ακροατές ως πολίτες β΄. διαλογής και χαμηλής ποιότητας.
Προς νέα έκπληξή μου, έδειξε προβληματισμένος από τη συλλογιστική αυτή και μου ανέφερε με αρκετή ειλικρίνεια ότι «δεν το είχε ποτέ σκεφτεί έτσι».
Έληξε λοιπόν αυτή η σεμνή τελετή. Απέφυγα επί μήνες ολόκληρους να γράψω ο,τιδήποτε κόντρα στον Νταλάρα στα έντυπα με τα οποία συνεργαζόμουν και τα άλλα, ηλεκτρονικά ΜΜΕ όπου συμμετείχα. Περίμενα ειλικρινά να δω κάποια συνέντευξή του σε κάποια μη φιλο-ΠΑΣΟΚική εφημερίδα για να διαπιστώσω αν πράγματι τα εννοούσε αυτά που έλεγε. Ματαίως. Κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Ο Γιώργος Νταλάρας, αγαπητός , αξιόλογος και δημοφιλής τραγουδιστής συνέχισε να μας θεωρεί όλους εμάς, ως δευτέρας διαλογής πολίτες, δημοσιογράφους, ακροατές και αναγνώστες και να «εμφανίζεται» ηλεκτρονικά ή έντυπα, σε συγκεκριμένα ΜΜΕ.
Τον άφησα κάποια στιγμή να πορεύεται το δρόμο του. Ο καθένας κάνει ό,τι αυτός επιλέγει και φυσικά, κρίνεται. Αργά ή γρήγορα, κρίνεται.
Προ ημερών, τον είδα και τον άκουσα να τραγουδά σε μια συναυλία που δόθηκε με την ευκαιρία της παράδοσης της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου στη χρήση του κοινού. Και μετά, διάβασα την ανεπανάληπτη δήλωσή του, απαράδεκτη για λαικό καλλιτέχνη, αδιανόητη για άνθρωπο που έγινε αυτό που έγινε από την αγάπη και την υποστήριξη ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Ελληνικού λαού και όχι μόνο τμήματός του:
« Χαίρομαι που τραγούδησα μπροστά σε μια ζωντανή μακέτα».
Την ίδια ώρα, τα διάφορα πολιτικά φιλαράκια του  στο ΠΑΣΟΚ, οι επί χρόνια «αιμοδότες» των καλλιτεχνικών του δραστηριοτήτων και υποστηρικτές των θέσεων, απόψεων και συναυλιών του δήλωναν αυτά που έπρεπε να δηλώσουν  ως κομματικά στελέχη. Κώστας Λαλιώτης, Ευάγγελος Βενιζέλος και λοιπές διχαστικές φωνές που συνεχίζουν το ίδιο τραγούδι, προφανώς επειδή οι ίδιοι είναι πια αρκετά …φάλτσοι, χρειάστηκαν την προσθήκη ενός επαγγελματία τραγουδιστή όπως ο Νταλάρας. Αγνόησαν την πολιτική εκμετάλλευση του έργου από τις εκλογές του …2000( τότε το παρουσίαζαν ως …τελειωμένο ενώ ήταν μακέτα), ξέχασαν την αφίσσα του 2004 που παρουσίαζε  την …βαμμένη ΠΑΣΟΚοπράσινα ανολοκλήρωτη γέφυρα ως τελειωμένη  και προσπάθησαν – βεβαίως ανεπιτυχώς- να ξαναπαραπλανήσουν το εκλογικό σώμα.
Τραγουδώντας συνεπώς  μπροστά στη «ζωντανή μακέτα», ο Γιώργος Νταλάρας απλώς, προσπάθησε να …ξεπληρώσει μέρος του χρέους του. Αγνοώντας, διχάζοντας και περιφρονώντας τους φίλους του.