Τώρα που είναι πολύ πιθανό να έχουμε εκλογές στα τέλη Σεπτεμβρίου ή στις αρχές Οκτωβρίου, αισθάνομαι την ανάγκη να διευκρινίσω για τους αναγνώστες μας εδώ, σ' αυτό το δημοσιογραφικό «μετερίζι» της Χώρας που την υπηρέτησα πιστά από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας της μέχρι και σήμερα, που επί τριάμισυ χρόνια βουλευτής γράφω με συνέπεια αλλά χωρίς αμοιβή, ότι οι επερχόμενες εκλογές δεν θα είναι το ίδιο πράγμα για όλους τους υποψήφιους. Και ότι όσοι θεωρούν ότι το να «κάνουμε» εκλογές είναι το ίδιο πράγμα για μένα και για λ.χ. τον κ. Αλογοσκούφη, την κ. Γιαννάκου ή τον κ. Αβραμόπουλο, κάνουν λάθος.
Και εξηγούμαι: Οι τρεις προαναφερόμενοι - τυχαία τους αναφέρω γιατί είναι υποψήφιοι στην ίδια περιφέρεια μ εμένα - αλλά και όλοι οι άλλοι υποψήφιοι που μπαίνουν στη μάχη ως υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, πρόεδροι, διοικητές, υποδιοικητές ή ο,τιδήποτε άλλο ξεκινούν με αρκετά βήματα προπορεία. Ταυτόχρονα, ξεκινούν «φορτωμένοι» και με κάποια …βάρη που εγώ δεν έχω.
Η προπορεία: Δεν κάνουν βέβαια τίποτε παράνομο ή στραβό αλλά τα βηματάκια της προπορείας, τους δίνουν αρκετά περισσότερους ουσιαστικούς «πόντους» σε σχέση με τους απλούς βουλευτές, σ΄ένα κοινό αγώνα, ίσης απόστασης. Βρέθηκαν για όλο ή για μέρος του διαστήματος διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία σε θέσεις που τους έδιναν εκτελεστική και ουσιαστική ισχύ και δυνατότητα λήψης αποφάσεων. Πράγματα που ο απλός βουλευτής ΔΕΝ έχει (για να λέμε την αλήθεια και παρά το ότι υπήρξαν και αρκετές εξαιρέσεις, ούτε να τους πλησιάσουμε δεν μπορούσαμε τους περισσότερους υπουργούς) και δεν μπορεί ούτε αποφάσεις να πάρει, ούτε εξυπηρετήσεις να κάνει, ούτε διορισμούς να δρομολογήσει. Η έλλειψη δυνατότητας άσκησης κυβερνητικής εξουσίας, βάζει τον απλό βουλευτή αρκετά βηματάκια πιο πίσω στον όποιο αγώνα.
Τα βάρη: Ο απλός βουλευτής, μην ασκώντας εξουσία, μην παίρνοντας αποφάσεις, δεν βαρύνεται με λανθασμένους χειρισμούς ή «δυσάρεστες» αποφάσεις και δεν εισπράττει τη λαϊκή δυσαρέσκεια όπως ο υπουργός ή ο οποιοσδήποτε άλλος κρατικός λειτουργός. Με αποτέλεσμα, σε σχέση με ορισμένες περιπτώσεις, να κερδίζει μερικά από τα βηματάκια της προπορείας του «αντιπάλου» ο οποίος εισπράττοντας μεγάλη δυσφορία από τον ψηφοφόρο, χάνει και τα όποια άλλα πλεονεκτήματα της θέσης του
Η αφετηρία, ακόμη και χρονικά, ευνοεί τους Μεγάλους. Πολλοί των οποίων, όντας Μεγάλοι, μαθαίνουν ενδεχομένως γρηγορότερα και ασφαλέστερα πληροφορίες που οι απλοί βουλευτές ή οι εκτός εξουσίας υποψήφιοι αργούν να μάθουν.
Για παράδειγμα: Αν ξέρεις έγκαιρα πότε θα γίνουν οι εκλογές, «κλείνεις» τις αίθουσες όπου θέλεις να κάνεις τις συγκεντρώσεις σου ενώ αν δεν ξέρεις, όταν ζητάς να «κλείσεις» αίθουσα σου απαντούν ότι …είναι όλα κλεισμένα. Αν έχεις την πληροφορία, αναζητείς και βρίσκεις χαρτί και τυπογραφείο για τα έντυπά σου και δεν «πέφτεις» μέσα στον 15αύγουστο που όλα είναι κλειστά.
Και διάφορα άλλα, μικρά αλλά αποφασιστικά. Τα οποία μόλις ΤΩΡΑ ανακαλύπτω πόσο μειονεκτική κάνουν τη θέση του απλού βουλευτή, πράγματα που το 2004, μέσα στον αιφνιδιασμό και τον ενθουσιασμό της «πρώτης φοράς», δεν είχα συνειδητοποιήσει. Και που τώρα, συνειδητοποιώντας τα, διακριβώνω και το γιατί κάποιοι αποκαλούνται Μεγάλοι και κάποιοι άλλοι, Μικροί.
Ο περισσότερος κόσμος βέβαια, αυτά ΔΕΝ τα αντιλαμβάνεται. Δεν τα ξέρει. Και δεν τον ενδιαφέρουν κι όλας. Ψηφίζει με το δικό του κριτήριο.
Εκεί προσβλέπω.
(Άρθρο για την Χώρα της Κυριακής - 12/8/2007)
|
