Η διήμερη εκδήλωση της Καλαμάτας σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία, με τη συμμετοχή εκατοντάδων παιδιών απ΄ όλα τα σχολεία της περιοχής που ζωγράφισαν, τραγούδησαν, έπαιξαν θέατρο, άκουσαν διαλέξεις και ομιλίες και εκφράστηκαν με κάθε τρόπο κατά του ρατσισμού, της βίας και της επιθετικότητας στο παιχνίδι και τον αθλητισμό.
Στο κλείσιμο της εκδήλωσης, ο βουλευτής μίλησε σε περίπου 400 γονείς, εκπαιδευτικούς, παιδιά, εκπροσώπους των Οργανώσεων Ατόμων με αναπηρίες, των τοπικών αρχών με θέμα: Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΙΣΩΝ
Ανάμεσα στα άλλα, ο Δημήτρης Κωνσταντάρας είπε :
« Θα ήθελα να μην σας πω την ιστορία της Καλλιπάτειρας, της Ροδίτισας αρχόντισσας, της ηρωίδας του Λορέντζου Μαβίλη, που πιο γνωστή έγινε από τον ποιητή παρά από την ιστορία…να μην σας την πω γιατί είμαι σίγουρος ότι τα ξέρετε…τα έχετε διαβάσει…είμαι σίγουρος ότι θα τα 'χουν πει άλλοι, πριν από εμένα και τώρα και παλιότερα….είναι πράγματι κουραστικό να ακούμε κάποιον να λέει πράγματα που ξέρουμε…πράγματα που μας έχουν ξαναπεί…θέλω όμως να συνδέσω κάπως την ονομασία του προγράμματος με το γεγονός, αλλά και την πραγματικότητα.
Είναι λοιπόν γνωστό πως στην Αρχαία Ελλάδα δεν επιτρεπόταν η είσοδος των γυναικών στους Ολυμπιακούς αγώνες στην Ολυμπία, και ο νόμος για κάθε παραβάτιδα ήταν πολύ σκληρός.
Όποια τολμούσε να μπει στο στάδιο της Ολυμπίας κατακρημνιζόταν από τις κορυφές του βραχώδους βουνού της Ήλιδος Τυπαίου.
Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω σε πόσες παραβάτιδες επεβλήθη τότε η ποινή που πρόβλεπε ο νόμος, ξέρουμε πάντως μια γυναίκα μόνο που κατόρθωσε να μπει στο στάδιο… η Καλλιπάτειρα, η κόρη του Ολυμπιονίκη Διαγόρα. Καλλιπάτειρα…αυτή δηλαδή, που έχει ένδοξο πατέρα.
Σπουδαία η γυναίκα, με πατέρα και γιούς Ολυμπιονίκες… μεγάλο και το θάρρος της να αψηφίσει το νόμο, να κόψει τα μαλλιά της και μεταμφιεσμένη σε προπονητή να συνοδεύσει το γιό της Πεισίροδο στο στάδιο.
Παρέβη το νόμο, είδε τον σκληρό αγώνα που έκανε το παιδί της, ο ηρωϊσμός υποχώρησε όταν ο γιός της δέχθηκε μια φοβερή γροθιά, όρμησε στο στίβο δρασκελίζοντας το περίφραγμα και προδόθηκε.
Φαντάζομαι ότι την συνέλαβαν, την πήγαν στους Ελλανοδίκες, ο κόσμος φώναζε υπέρ αυτής κι εκείνοι της αναγνώρισαν το προνόμιο της κόρης και μάνας Ολυμπιονικών και δεν την τιμώρησαν.
Από τότε όμως έγινε πρόσθετος νόμος: οι αθλητές, και οι προπονητές, όχι μόνο να αγωνίζονται γυμνοί αλλά και να μπαίνουν στο στάδιο γυμνοί.
Ωραίος όλος αυτός ο μύθος…η πραγματικότητα…το κομμάτι της ιστορίας…για τη γενναιότητα και τη μεγαλοψυχία αλλά εγώ, για να σας πω αυτά τα λίγα που θέλω να σας πω, οφείλω να υποσημειώσω και μερικά ακόμη στοιχεία και παρακαλώ μη με θεωρήσετε ιερόσυλο, μη με πείτε υπερσυντηρητικό… αντιδραστικό…ποιος ξέρει τι άλλο θα σκεφτείτε.
Η Καλλιπάτειρα παρέβη το νόμο. Ξεγέλασε τους φρουρούς. Απέκτησε αυθαίρετα και δολίως ένα προνόμιο, ένα πλεονέκτημα που οι άλλες ΔΕΝ είχαν. Και τέλος, ΔΕΝ τιμωρήθηκε.
Θέλω λοιπόν να σας υποσημειώσω ότι μνημονεύοντας την Καλλιπάτειρα , τη γενναιότητα και το θάρρος της, να σκέφτεστε και κάτι άλλο:
Μην το αφήσετε να σας χαλάσει την εντύπωση για την γενναιότητα και το μεγαλείο αλλά μη διανοηθείτε να το μεταφέρετε στο παρόν:
Εκτός απ΄ όλα τα άλλα, η Καλλιπάτειρα ήταν μια γυναίκα που παρέβη με δόλιο τρόπο το νόμο και ΔΕΝ τιμωρήθηκε.
Αυτό είναι κάτι που θέλω να το τονίσω:
Οι νόμοι είναι για να τους τηρούμε.
Και οι κανόνες.
Όχι για να προσπαθούμε να βρούμε τρόπους να τους παραβούμε, ελπίζοντας ότι αν και παραβάτες, ΔΕΝ θα τιμωρηθούμε.
Όταν έχεις 4 φάουλ στο μπάσκετ, ΔΕΝ κάνεις φάουλ γιατί θα αποβληθείς. Αυτό είναι. Όχι κάνεις πονηρό φάουλ και μετά διαμαρτύρεσαι που τιμωρήθηκες και μιλάς για αδικία. Όταν έχεις μια κίτρινη κάρτα στο ποδόσφαιρο, δεν κάνεις τέτοιο φάουλ που επισύρει δεύτερη κίτρινη γιατί θα αποβληθείς. Όχι κάνεις πονηρό αντιαθλητικό και μετά χτυπιέσαι γιατί …δήθεν…αδικήθηκες. Όταν περνάς το κόκινο, δεν είναι νοητό να περιμένεις να μην τιμωρηθείς επειδή θα κάνεις τσαμπουκά στον αστυνομικό, θα ζητήσεις ρουσφέτι από το βουλευτή…ξέρω τι λέω…και βέβαια δεν παρανομείς πιστεύοντας ότι μπορείς να ΜΗΝ τιμωρηθείς επειδή είσαι…βουλευτής.
Η Δημοκρατία δεν κάνει διακρίσεις. Οι νόμοι ψηφίζονται για να εφαρμόζονται.
Οι κανονισμοί μπαίνουν για να υπάρχει τάξη. Όχι για να ψάξεις να βρεις τρόπους να τους παραβείς. Και ΟΧΙ…χίλια ΟΧΙ…δεν είναι βλάκας αυτός που πιστεύει στο ευ αγωνίζεσθαι. Είτε στα γήπεδα και τους στίβους, είτε στο δρόμο και στην κοινωνία, είτε και μέσα στη Βουλή.
Γιατί πως μπορώ να περιμένω από κάποιον που συνειδητά παρανομεί ή παραβαίνει τους κανονισμούς ελπίζοντας να δικαιωθεί από τη θέση, τον τσαμπουκά ή την απροσεξία του ελέγχοντος…πώς να περιμένω από ένα τέτοιο άνθρωπο που συνειδητά πάει να ξεγελάσει …να με κυβερνήσει σαν πολιτικός, να με διοικήσει σα διοικητής, να με διευθύνει σα διευθυντής, να σεβαστεί τη διαφορετικότητα, να πολεμά το ρατσισμό, να είναι υπέρ της ισότητας των φύλων και των λαών, να στέκεται στο πλευρό των Αναπήρων;
Πως μπορώ να πιστεύω αυτά που μου λέει, μου υπόσχεται, με διαβεβαιώνει κάποιος που το μόνο που τον ενδιαφέρει γύρω από τη διάπραξη αδικήματος και παράβασης νόμου ή κανονισμού είναι μόνο το να το κάνει αλλά ΝΑ ΜΗΝ τιμωρηθεί;
Πως μπορώ να κάνω ηγέτη μου, φίλο μου, συνεργάτη μου, είδωλό μου, οδηγό μου, δάσκαλό μου κάποιον που ξέρω ότι ΔΕΝ σέβεται το νόμο, τον κανονισμό, το σύνταγμα, την παράδοση, την υπογραφή του στο τέλος - τέλος;
Συμπέρασμα πρώτο: Σεβόμαστε το νόμο, τον κανονισμό, το ευ αγωνίζεσθαι και ΔΕΝ προσπαθούμε να τα ξεγελάσουμε, να τα παραβούμε και να ευνοηθούμε από κάποιες καταστάσεις, όποιοι κι αν είμαστε, ό,τι κι αν συμβαίνει. Στον αθλητισμό, στην κοινωνία, στην οικογένεια, στη δουλειά μας, στην πολιτική.
Ξέρετε κάτι; Η συμπεριφορά μας στον αθλητισμό, μεταφέρεται στο σπίτι, την οικογένεια, το σχολείο, την κοινωνία. Και αντίστροφα.
Ένας σωστός άνθρωπος, είναι σωστός ΠΑΝΤΟΥ. Δεν περνάει με κόκκινο και δεν παρκάρει στις διαβάσεις των αναπήρων, την ίδια ώρα που δεν βάζει τρικλοποδιά στον αντίπαλό του για να πέσει, την ίδια ώρα που διαβάζει για τις εξετάσεις και δεν πάει ξύλο απελέκητο ελπίζοντας να αντιγράψει, την ίδια ώρα που δεν δίνει υποσχέσεις που γνωρίζει ότι ΔΕΝ μπορεί να τηρήσει.
Ελάτε να το ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας: Τηρούμε τους νόμους και τους κανονισμούς και παίζουμε τίμια το παιχνίδι.
Έτσι μπορούμε να δεχτούμε το δίκιο του άλλου που μπορεί να φτάνει μόνο μέχρι εκεί που αρχίζει το δίκιο το δικό μου, τη διαφορετικότητα της εμφάνισης, της καταγωγής, της θρησκείας, της πεποίθησης του άλλου που γίνεται σεβαστή μέχρι να φτάσει ν' αγγίξει τη δική μου προσωπικότητα και να μην την απειλήσει, έτσι μπορούμε να δεχτούμε την καταγωγή, την προέλευση, το χρώμα, τη δραστηριότητα, τη διαφορετικότητα του απέναντί μας και να τη σεβαστούμε υπό την προυπόθεση ότι κι αυτός σέβεται τα δικά μας στοιχεία, τους δικούς μας νόμους, τους δικούς μας κανονισμούς.
Μ αυτή την έννοια της ατομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης και διαφορετικότητας και με την προυπόθεση ότι πρώτα απ΄ όλα τα άλλα ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ, θα δεχτούμε, θα τιμήσουμε και θα προωθήσουμε την ιδέα ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί ο ένας απ΄ τον άλλο. Είμαστε όμως και όλοι ίσοι. Όχι επειδή το λέει ο νόμος ή ο κανονισμός. Αλλά επειδή όλοι μας έχουμε κερδίσει αυτό το δικαίωμα.»
