Με λύπη και έκπληξη κατέθετα στις αρχές Δεκεμβρίου στην υπουργό Παιδείας τον προβληματισμό μου για το μέλλον του Οργανισμού Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών των οποίων όπως είχα πληροφορηθεί από καλές πηγές , είχε ανασταλεί η λειτουργία λόγω οικονομικών προβλημάτων.
Παρά το γεγονός ότι είχα υπ΄ όψη μου τη θέση της Ειδικής Γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας κυρίας Ευγενίας Κεφαλληναίου ότι δηλαδή « Από το 2000 και εντεύθεν, ο Οργανισμός ιδρύοντας βιβλιοθήκες, χωρίς καμία πολιτική για την επιβίωσή τους, παρουσίαζε τεράστια ετήσια ελλείμματα ενώ από το 2003 είχε με υπαιτιότητά του οφειλή 750.000 € στο Ι.Κ.Α., εξαιτίας της οποίας δεν ήταν δυνατή, λόγω έλλειψης ασφαλιστικής ενημερότητας, η ανάληψη χρημάτων για την κάλυψη των αναγκών του», κατέθετα την άποψη ότι « το υπουργείο Παιδείας καθυστερεί να διορίσει 4 μέλη του Δ.Σ. και έτσι δεν γίνεται η αίτηση για την ετήσια επιχορήγηση.»
Ρωτούσα την κυρία Γιαννάκου :
«Δεδομένου ότι κατά μέσον όρο 2.400 παιδιά την ημέρα ζητούσαν να εξυπηρετηθούν από τον Οργανισμό και μάλιστα σε περιοχές όπου η πρόσβαση στο βιβλίο δεν είναι αυτονόητη και ότι το αίτημα για «ευνοική μεταχείριση» από το ΙΚΑ για χρέη προς το Ίδρυμα («διακανονισμός» που γίνεται σε ποδοσφαιρικές ομάδες και τεχνικές εταιρείες), δεν έγινε δεκτό, γιατί αυτή η «συμπεριφορά» του Κράτους προς το βιβλίο;» Η γραπτή απάντηση που πήρα από το γραφείο του υφυπουργού κυρίου Καλού, αν και δεν διέφερε από το έγγραφο της Ειδικής Γραμματέως – γεγονός που αποτελούσε ισχυρή ένδειξη πως η ίδια η κυρία Κεφαλληναίου είχε γράψει το κείμενο της απάντησης-, αποδείκνυε ότι το ζήτημα δεν ήταν ούτε τόσο απλό, ούτε τόσο εύκολο όσο το παρουσίαζα στην ερώτησή μου.
Παρέθετε σειρά στοιχείων από τα οποία προέκυπτε ότι το ΥΠΕΠΘ είχε πράγματι βρει μια απαράδεκτη κατάσταση στα οικονομικά του οργανισμού, ότι παρά τα δυσβάσταχτα χρέη του ο Οργανισμός είχε ως έδρα πολυτελές νεοκλασικό κτίριο του οποίου το κόστος – ενοίκιο και κοινόχρηστα- ανερχόταν περίπου στα 9.000 Ε μηνιαίως και ότι είχε στηρίξει τη λειτουργία του Οργανισμού και κατ’ επέκταση τη λειτουργία των κατά τόπους Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών.
Και – το σπουδαιότερο- το Υπουργείο δεσμευόταν ότι « θα καταβάλει δε κάθε δυνατή προσπάθεια σε συνεργασία με τα Υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης προκειμένου να συνεχίσουν τη λειτουργία τους οι Παιδικές και Εφηβικές Βιβλιοθήκες. Αξίζει να σημειωθεί ότι από τα στοιχεία προκύπτουν τα εξής ελλείματα του Οργανισμού από το 2000: Για το 2000, 61.264.000 δρχ., για το 2001,194.494 ευρώ, για το 2002 398.278 ευρώ , για το 2003 480.833 ευρώ και για το 2004: 875.328 ευρώ.
Φυσικά και επιμένω στην ουσία της ερώτησής μου η οποία είναι «Τι πρέπει να κάνουμε για να συνεχίσουν να υπάρχουν οι Παιδικές Βιβλιοθήκες», όχι για μόνο 2.400 παιδιά ( όπως έγραφε πρόσφατα το ΒΗΜΑ προτρέποντάς με ειρωνικά να πληρώσω μόνος μου τα έξοδα) αλλά για 2.400 παιδιά ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ κατά μέσο όρο.
Αλλά είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι η απάντηση του Υπουργείου Παιδείας ήταν μια από τις ελάχιστες – από τις 90 που έχω υποβάλει μέσα σε 32 μήνες βουλευτής- που έδιναν σοβαρή και υπεύθυνη απάντηση, αποδεικνύοντάς μου ότι υπάρχουν Υπουργικά Γραφεία με μεγάλη σοβαρότητα και πλήρη συναίσθηση του καθήκοντός τους τα οποία αναγκάζουν τους γκρινιάρηδες βουλευτές – όπως εγώ- να παραδέχονται ότι «μπορεί και κάπου να έκανα λάθος».
|
